یادداشت زهرا دشتی

        احمد دهقان در سفر به گرای ۲۷۰ درجه داستان پسری دبیرستانی به نام ناصر را روایت می کند که پس از تجربه‌ی دوره‌ای حضور در جبهه، در تلاش حضور مجدد با مخالفت پدرش روبرو می‌شود، پس از فراز و نشیبی نه چندان سخت اما از نظر تعداد سطور کتاب طولانی، موفق به حضور در جبهه‌های جنگ تحمیلی و پیوستن به گروهی از دوستانش که قبلا هم با آنها همراه بوده می‌شود و راهی عملیات کربلای ۵ می‌شود.
روایت پس از آن روایت حضور ناصر در جبهه و عملیات ها و رفاقت ها و اشک و لبخندهاست.
داستان از زبان ناصر روایت می شود، بخش اول کتاب، تا قبل از حضور ناصر در جبهه برای من کمی حوصله سربر و کشدار بود. اما پس از آن روایت ریتم منطقی و متناسب با شرایط پیدا می‌کند. داستان بسیار واقعی و بدون روتوش است. تلخی ها را با همان شدتی نشان می‌دهد که بوده‌اند. شاید این همان نکته متمایز کننده این کتاب است. 
زبان کتاب عموما روان است، اما گاهی شاعرانه می‌شود و گاه کلماتی یا عباراتی خارج از عرف یک پسر نوجوان در آن دوران است که کمی در ذوق می‌زند.
در بخش اول کتاب سوالاتی پیرامون اهمیت حضور ناصر در جبهه شکل می‌گیرد که به نظر من، تا انتهای کتاب هم پاسخ منطقی به آن داده نشد. هرچند که عده‌ای از همراهان حلقه کتاب مبنا که این کتاب را با آن ها هم خوانی می‌کردم نظراتی داشتند و برایشان منطقی بود، اما من را قانع نکرد و این را از بزرگترین ضعف‌های منطقی پیرنگ کتاب می‌دانم. 
در بخش حضور ناصر در جبهه جزئیات فراوانی از زندگی قبل از عملیات و چگونگی عملیات‌ها محاصره ها و ... ذکر شده که برای نسل ناآشنا به جنگ بسیار قابل توجه است. 
کتاب در مجموع کتابی خواندنی و دور از کلیشه‌های غالب آثار دفاع مقدس است و اگر اندکی در بخش‌های ابتدای صبوری کنید به قسمت‌های تلخ اما خواندنی کتاب هم خواهید رسید.
این کتاب که به زبان انگلیسی نیز ترجمه شده، نخستین بار در سال ۱۳۷۵ توسط نشر صریر و چاپ‌های اخیر آن توسط نشر نیستان انجام شده است.