یادداشت عین راء

        قلم ادبی، مخاطب خودش را می طلبد. مخاطبی که در فراغ بال بنشیند و به پستی بلندی های قلم خوب دقت کند. و من مخاطبی این چنین نبودم. نه آن که متوجه ظرافت های کلام نشوم که گاهی می شدم ولی وقتِ مفصلی برای این کتاب نگذاشتم.

شهید آوینی در این کتاب اولا کار تحقیقاتی کرده و به شنیده هایش اکتفا نکرده و ثانیا پا را از نقل تاریخ به صورت ادبی فراتر گذاشته و خود، راویِ اتصال عاشورا به روزگار فعلی می شود. مرحوم امام خمینی ره در چهل حدیث این سبک را دارند که بعد از بیان حدیث، ناگهان به مخاطب رو کرده و او را با زبان خود نصیحت می کنند. شهید آوینی هم در این کتاب این سبک را پیاده کرده و بعد از بیان یک قسمت، سریع سر قلم را به سمت مخاطب می چرخاند و او را مورد خطاب قرار می دهد. و به نظرم بیشترِ جذابیت کتاب، در همین خطاب هاست. نه اینکه روایت ضعیف باشد یا نثر ادبی خوبی نباشد، که قوت و جذابیت کتاب برای من در خطاب هایش بود. 

خواندنش را به کسانی که دوست دار نثر ادبی هستند توصیه می کنم. هرکسی توانایی همراه شدن با کتاب را ندارد. و اینکه حتما در فراغ بال خوانده شود تا جذابیت هایش کامل منتقل شود.