یادداشت Mika

        بنظر من ما کتابارو پیدا نمیکنیم. بلکه این کتابها هستن که مارو پیدا میکنن. در زمان مناسب. تا اون زمان صبر میکنن. این کتاب  شش ساله منتظره تا کسی اونو بخواند.واقعا زیبا بود. برای منی که به ایتالیایی ها علاقه دارم جذاب بود. دلم برای پنی وعمو دامینیک تنگ میشه. اخرش خیلی گریه کردم. البته پایان زیبایی داشت. واقعا برای خواندنش تا الان بیدار موندم و البته فردا امتحان دارم... ولی ارزشش رو داشت. بی نهایت عاشق عمو دامینیکم  که اینقدر از خودگذشته و مهربان بود. پنی عزیزم که فکر نکنم فراموشش کنم. به طرز عجیبی خیلی دوستش دارم. فضای کتاب حالتی قدیمی داشت. حالتی صمیمی. منو یاد مهمانی هایی که در بچگی میرفتم انداخت. الان حتی بیشتر عاشق ایتالیایی ها هستم. همیشه توی هر کشوری مردم با خارجی ها رفتار متفاوتی دارن. اونا رو از خودشون نمیبینن. مثل یه لکه قهوه روی پیراهن سفید اونا رو میبینن. توی این کتاب به خوبی این رفتارها نشان داده شده. مخصوصا در دوران جنگ که وجود همه پر از ترس است افرادی که اهل ان کشور نباشند حتی اگه بی گناه باشن هم بازم شبیه قاتلها دیده میشوند. این از روش دید ما انسانهاست. اینکه چرا اصلا اینطوری نگاه میکنیم؟ به انها؟ انها  رو از خودمان نمیدانیم. ولی در نهایت همه انسانیم. چه در مردم کشور خودمان چه در افراد خارجی همیشه مردمانی نژاد پرست دیده میشه. اما دلم میخواد از اعماق وجودم بگم که واقعا هیچ نژادی بد نیست. هیچکس لایق بی احترامی نیست مگر خودش اینکار را بکند. بنظرم مفهوم این کتاب این بود. مفهومی که مدتهاست دارم بهش فکر میکنم. امیدوارم روزی مردم  بپذیرند که در همه جا بد و خوب پیدا میشود ولی اگه تصمیم بگیریم به هم دشمن نگاه کنیم فقط اوضاع را بدتر میکنیم و همان اتفاق های گذشته تکرار میشود.