یادداشت ابوالفضل شربتی

                امام صدر از صحبت کردن درباره‌ی ائمه (ع) جنبه‌ی تربیتی ِصِرف مدّنظر دارد. پس اولاً و بالذات از ولادتِ امام در کعبه و شهادتِ امام در محرابِ مسجد افتخاری نصیب ایشان نمی‌دانند. چیزی که امام صدر بر رویِ آن تاکید می‌کنند -و البته زیبا مطلب را مفهوم می‌کنند- «ایمان»ِ امام علی(ع) است. تاکید بر معنایِ تربیتی و عملیِ، در معنایِ مقصودِ امام از شب قدر هم نمایان است. البته بحث از تشیع و تسنن را در این کتاب مطرح نمی‌کنند -انتظارش را داشتم مطرح کنند- اما چگونه امام صدر که از طرفی یک عالم شیعه است (و به عقیده‌ی ما یا من باید از حقیقت دفاع کند) و از طرفی دیگر یک عالم مُصلح است، با رابطه‌، نسبت‌ها و حوادثِ میان تشیع و تسنن برخورد می‌کنند؟ جواب این سوال در کتاب «ادیان در خدمت انسان» است. بعداً اندکی درباره‌اش می‌نویسم.