یادداشت محمدمهدی حیدری

        یکی از روی‌مُخ‌ترین کتاب‌هایی بود که خوندم؛ از بس که جلو نمی‌رفت!
فصل‌بندی و تبویب کتاب به معنای واقعی کلمه افتضاح بود!
حاشیه‌های گهربار جناب نویسنده هم که دیگه نگم...


+ هرچی می‌خوام جوانب حیا و ادب رو حفظ کنم، نمیشه انگار...

پ.ن: تصمیم گرفتم از این به بعد هر کتابی که خوندم رو یه یادداشت ولو کوتاه و سَرسَری براش بنویسم. تصمیمی در جهت سرکوب کمال‌گرایی!