یادداشت فهیمه

        چهارده سال از اولین باری که ماتیلدا رو خوندم می گذره. از آن موقع شاید حداقل بیست بار این کتاب رو خونده باشم. هنوز هر بار شگفت زده می شم، غافلگیر می شم، از ترانچ بول می ترسم، از خانم و آقای ورم وود بدم میآد. هنوز هر بار دلم برای ماتیلدا و دوشیزه هانی می سوزه. هنوز هر بار از خواندن ترجمه اش کیف می کنم، لذت می برم. چطور جادوی یک کتاب بعد از این همه مدت از بین نمی ره؟