یادداشت دانش‌آموز

        با این کتاب مثلِ  سه دیدار با مردی که از فرا سوی بارور ما می‌آمد، حسنک وزیر، مدیر مدرسه و ... که یک قسمتش را در کتاب درسی می‌آوردن تا بمیریم و برویم خودمان ادامه‌اش را بخوانیم، آشنا شدم (زمان ما که این طور بود و چقدرم خوب بود و به نظرم خوبه از کتاب‌هایی که در کتاب‌های درسی بچه‌ها (تاریخ و ادبیات و ... هم نداره) نام برده شده برای کتابخانهٔ مدرسه تهیه بشه). 

طه حسین در کودکی بر اثر بیماری تقریبا نابینا می‌شود اما به مکتب می‌رود، قرآن را کامل حفظ می‌کند، به الازهر و سپس به دانشگاه می‌رود و به زبان لاتین و فرانسه مسلط می‌شود فقط از راه شنیدن. مدت‌ها از خواندن  کتاب گذشته پس دو چیز  که بیشتر یادم مانده رو دوست دارم کوتاه بگم اول اینکه دوتا از برادراش(یکی خردسال یکی دانشجوی پزشکی که رابطه‌ی خوبی هم با هم داشتن) به علت بیماری فوت می‌کنن و این نابینا جوری صحنه‌ رو تصویر می‌کنه که منِ خواننده کتاب، حسّم بیننده بود تا شنونده بدون اغراق. دوم اینکه سراسر زندگی این مرد تلاش و تلاش و تلاشه برای آموختن. 
در خلال این زندگینامهٔ خودنوشت، با وضعیت اجتماعی و سیاسی مصر در آن دوران تا حدی آشنا می‌شویم.