یادداشت علی دائمی

        گفت‌وگوی کوتاه دو پیرمرد دربارهٔ گذشته و آدم‌هایی که می‌شناختند. در مجموع نمایشنامهٔ جذابی نبود. دیالوگ‌ها شما رو به هیچ سمتی نمی‌بره و هیچ اطلاعاتی دربارهٔ شخصیت‌ها و نیازهاشون به شما نمی‌ده. هیچ لذتی در پیگیری حرف‌هایی که رد و بدل می‌شه وجود نداره؛ چون نقشی در پیشبرد داستان یا کشف حقایق داستانی نداره. البته به نظر می‌رسه نویسنده قصد داشته گریزی به صنعتی شدن جوامع و تاثیر ماشینیسم بر تنهایی آدم‌ها بزنه، اما اصلا موفق نبوده. من اسم این نمایشنامه رو می‌گذارم «تصویر دهن‌های جنبان»!