یادداشت Bêhzad Muhemmedî

        تأمل در چیستی عشق و معنای زیستن، همواره انسان را به سوی پرسش‌های بنیادین سوق می‌دهد؛ پرسش‌هایی که گاه در سکوت ذهن طنین‌انداز می‌شوند و گاه در کلمات فیلسوفان تجلی می‌یابند. این اثر، با نثری ژرف و پیچیده، سفری است به اعماق این پرسش‌ها، سفری که تنها برای عاشقان سرسخت فلسفه و تأملات وجودی درخور است. خواندن آن برای کسانی که از غور در مفاهیم فلسفی گریزان‌اند، چندان توصیه نمی‌شود، چرا که نیازمند صبری است که تنها در دلدادگان اندیشه یافت می‌شود.
آنچه در این اثر بیش از همه ذهن را به خود مشغول می‌کند، تأمل بر مرگ و پوچی است. نویسنده با ظرافت نشان می‌دهد که چگونه مواجهه با پوچی، نه پایان راه، بلکه آغازی است برای زیستنی اصیل. هنگامی که انسان از سد این مفهوم هراس‌انگیز عبور می‌کند و با آن آشتی می‌کند، زندگی به معنای راستین خود رخ می‌نماید؛ گویی پس از پذیرش پوچی است که وجود، رنگ و بوی اگزیستانسیال می‌یابد و انسان به سوی زیستنی خودآگاه و معنادار گام برمی‌دارد.