یادداشت بشرا حسینی

        از قفسه‌ی “ به پیشنهاد اکنون” این کتاب رو برداشتم.(البته هنوز این قسمت اکنون رو ندیدم).
یه لیوان چای عصرگاهی برای خودم ریختم و شروع به خواندن‌اش کردم.و بی وقفه تا پایان خواندم‌اش.نثر ساده و روان و بی‌تکلف کتاب من رو مجذوب کرد.قبلا از این نویسنده ترجمه‌های بی‌نظیری از نمایشنامه‌‌های اریک امانوئل اشمیت رو خونده بودم.نثر این کتاب به اندازه‌ی اون ترجمه‌ها قوی نبود اما توصیفات زیبایی داشت و در جایگاه خودش دلنشین بود.گویی که من هم کنار اون دو زن نشسته بودم و به روایتشان گوش می‌دادم و‌با اشک‌ها و لبخندهاشون همراه بودم.