یادداشت محمدرضا سمیعی

        ورق پاره های زندان ستایشی تنفس گونه از نعمت آزادی در قالب ادبیات زندان است. نعمتی که  همچون ۵۳ نفر زندانی سیاسی مذکور در این ورق پاره ها تا وقتی از دستش ندهیم اهمیت و قیمتش را درک نمی‌کنیم .
علوی تازه از آلمان برگشته که در زمان خود مکتب سیاسی مورد پسندش (مارکسیستی) مورد پسند استبداد آن زمان (پهلوی رضاشاهی) نبود، به همراه ۵۲ تن از دیگر هم مکتب های خود به جرم سیاسی محبوس شد و این داستان را  تحت شرایطی سخت و خطرناک در زندان پس از تجربه ای عمیق و دردناک از استبداد زمان و ارتجاع حکومت و فقدان آزادی نوشت و در جای جای آن سعی در انتقال این مفهوم داشت که زندانی سیاسی و قدرت اندیشه برای حکومت های خودکامه از قاتلین و دزدان و اختلاس گران محترم خطرناک ترند.
علوی داستانش را در ۱۳۲۰ و همزمان با رهایی خود از زندان تحت تاثیر تغییر رژیم خاتمه می دهد اما مفهوم این کتاب جاری و قابل لمس برای ما و در زمانه ما برای هر ذهن آگاهی است.
 مفهوم ذی قیمت آزادگی و مبارزه با استبداد در هر لباس و تحت هر پوشش و نامی