یادداشت معصومه سعادت

        نادر عزیز...
متاسفم که انقلاب، اون چیزی نبود که تو بهش امید داشتی. متاسفم که آلنی آق اویلر عزیز و مارال، آیناز، قلیچ بلغای و بقیه، فدای انقلابی شدن که روزگار مردم رو، روزگار ملت رو سیاه‌تر کرد و عرصه رو بهشون تنگ‌تر...
نادر عزیز!
بعید می‌دونم بعد از تو و محمود آقای دولت‌آبادی (که عمرش دراز باد) کس دیگه‌ای رو داشته باشیم که برای نوشتن یه داستان، این همه تلاش و تحقیق کرده باشه و این طور هنرمندانه، کلمات رو به رقص واداره...

در خودم نمی‌دیدم که این مجموعه رو شروع کنم و ادامه بدم و تموم کنم، اما کردم، و این هنر نادر جان ابراهیمی بود و نه هیچ چیز دیگه‌ای.
بخونیدش، کِشنده و مسحور کننده و زیبا و به یاد ماندنی و آموزنده‌ست. آنچه خوبان همه دارند، این مجموعه یکجا داره.