یادداشت نیکی

        روزمرگی
شاید روزمرگی قدیمی ترین اعتیاد بشریت باشد. زمانی که دیگر گذر زمان را احساس نکنی، آنقدر در آن غرق شوی که جنون حرکت دیوانه وارش برایت عادت شود و به تدریج خیالاتی واهی، امیدی بی دلیل، رویاهایی دور تبدیل به بهانه‌ای شوند برای ادامه ی این اعتیاد.
بیابان تاتارها داستان انسان هایی بود اسیر روزمرگی، رویاهای واهی، توهم قهرمانی ولی قهرمان واقعی کیست؟
آیا گذراندن ۲۰سال از زندگی به امید جنگ یک حرکت قهرمانانه است؟
از یک زمانی به بعد شاید همین قهرمان شدن هم تنها توجیهی باشد برای تداوم روزمرگی، بهانه‌ای برای گذراندن زندگی بی دغدغه و امتناع از برگشت به پیچش ها و درگیری های زندگی های واقعی و چه کسی میداند که چه زمانی دچار روزمرگی میشود؟