یادداشت محمد ابراهیم آبادی

        کتاب حاضر به نظریات میشل فوکو بعد از سفرش به ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران می‌پردازد. فوکو در زمان پیروزی انقلاب اسلامی دو بار به ایران سفر کرد و مردم انقلابی ایران و انقلاب اسلامی را ستوده است و با آنها همدلی عمیقی نشان داده است. با گذشت زمان حملات جدیدی علیه فوکو و همراهی‌اش با انقلاب ایران آغاز شد و بهروز قمری تبریزی مولف کتاب در این اثر به این مباحث پرداخته. او نشان می‌دهد نه تنها فوکو از موضع خود دست نکشیده بلکه تجربه انقلاب ایران نقشی مهم در تحول فکری او دارد. فوکو چنان متاثر از این وحدت و قاطعیت و درعین حال گنگی و ابهام جنبش ایرانیان قرار گرفت که بهروز قمری تبریزی در وصف ایشان می گوید: اگر بگویم او خود را یکی از آن انسان‌‌های آزاد داخل خیابان که انقلاب را آفریدند می‌دید بیراه نگفته‌ام. این کتاب در پنج فصل است و در سال ۱۳۹۷ به بازار نشر عرضه شد. در فصل اول وقایع مهم نهضت انقلاب را از سال ۴۲ تا پیروزی انقلاب۵۷ را شاهدیم.
بحث برانگیزترین بخش کتاب گمراهی فوکو در تشخیص دو چیز است؛ یکی ذات تمامیت خواه اسلام و دیگری اهمیت و قدرت سازنده ی نیروهای دموکراتیک سکولار است. که پاسخ را در فصل سوم می خوانیم. اول اینکه یکی گرفتن اسلام از داعش با جمهوری اسلامی خود تحریفی آشکاراست. دوم هرگز در جریانات انقلاب ۵۷ تفکیک واضح از نیروهای سکولار و مذهبی در مبارزه با شاه وجود نداشت و رهبری امام خمینی (ره) توسط تمام گروه ها پذیرفته شده بود .در فصل چهارم این کتاب نیز به بحث حقوق زنان و حجاب اجباری پرداخته است و در فصل پنجم همان را می یابیم که در فصل اول خواندیم. فوکو از ابتدا تا آخر مدافع انقلاب بود.