یادداشت نصراللهی

        هرچند که آن را از شاهکارهای رمان می‌دانند اما نتوانستم به اندازه یک شاهکار دوستش داشته باشم.
اگر برای یاد گرفتن نمیخواندم بعد از خواندن یک سوم  کتاب آن را رها می‌کردم اما ادامه دادم و خیلی دیر به ماجراهایی رسیدم که دوست داشتم بدانم بعد از آن چه می‌شود.
شخصیت پردازی ها آموزنده بود اما فضاسازی آن قدر زیاد بود که در مواردی خسته کننده می‌شد.
درست است که آن را از نمونه‌های چرخش زاویه دید میدانند اما نفهمیدم این تغییر زاویه دید چه علتی داشت و چرا نویسنده با همان زاویه دیدی که میانه و انتهای داستان را پیش برده، آن را شروع نکرده است.
در آخر این که نمی‌دانم ترجمه چه مقدار بین من و مادام بوآری فاصله انداخته بود البته من ترجمه دیگری از آن را خواندم.