یادداشت مسیح ریحانی

        حقیقتا کتاب را با توجه به شناختم از «اصغر نوری» و «بابک احمدی» تهیه کردم و خواندم.
کتاب کوتاهی است و در حقیقت متن دو سخنرانی «پل موران» است که در سال ۱۹۳۲ به مناسبت صدسالگی رمانتیسم ایراد کرده است.

نگاه نویسنده به مساله‌ی مرگ و خاصه خودکشی، با آن‌چه که در اعتراف از تولستوی دیدیم بسیار متفاوت است.
کتاب آن‌قدر کوتاه است که ترجیح می‌دهم توضیح بیشتری ندهم و خواننده‌ی علاقمند کتاب را مطالعه کند.

یک نکته برایم بسیار جالب بود و آن هم پیش‌بینی سلین مبنی بر این‌که معتقد بوده او و پل موران نماینده و معرف ادبیات فرانسه در آینده خواهند بود، که در واضحا در رابطه با پل موران این پیش‌بینی غلط از آب درآمده است.
«بابک احمدی» در مقدمه‌ای که برای این کتاب نوشته است، دلیل گمنام شدن پل موران را «جنگیدن با زمان» دانسته است و معتقد است که:«هر کس که چنین کند، شکست خورد.»