یادداشت آرمیتا پرتوی

        کتاب نمی‌دونم دارم چه کار می‌کنم ولی به درک از نشر داهی، نویسنده ران لیم:
از متن کتاب بخوتم بگم این طوریه که هر چی بیشتر پیش می‌ره احساس نزدیکی بیشتری با نوشته‌ها می‌کنی. 
لازم نیست از اول تا آخرشو  بخونید فقط یه صفحه باز کنید و شروع کنید به خوندن، اگه شما هم نمی‌دونید دارید توی زندگیتون چیکار می‌کنید این کتاب برای شماست.
این کتاب از اون نوشته‌هاست که دوست داری بشنوی ولی کسی بهت نمی‌گه ولی ران لیم این کار رو کرده.
خوندن این کتاب رو توصیه می‌کنم.

از نظر من محتوای کتاب خوب بود، متن روان و گفتار راحتی داشت، مثل خیلی از کتاب‌های دیگه اینطور نبود که یک حقیقت و بکوبه توی صورتت بلکه انگار یه قربونت برم چته‌ی ریزی توی نوشته‌ها بود. البته شاید این حرف من مخالف هم داشته باشه که محترمه. هر فرد فکر خودشو داره.
تنها مشکلی که بود:
از اونجایی که سبک کتاب مینیمال نوشته بود (همون نوشته‌ی اندک در صفحه‌ای بزرگ)، ظاهر کتاب در کنار خوشگلی برای من ناراحت کننده هم بود. چون نظر من اینه که این سبک به نوعی هدر دادن کاغذ هست.