یادداشت

        راستش خانم براون موضوعات جالبی را برای نوشتن انتخاب کرده بود ولی به نظرم خیلی خوب بهشون نپرداخته بوده و در حد اشاره و تلنگر زدن بود البته این احساس و برداشت منه 
این شیوه‌ی داستان گفتن و حاشیه رفتن و از خود گفتن اوایل کتاب برام جالب بود ولی هر چه قدر به اواخر نزدیک می‌شدم با خودم می‌گفتم چرا خلاصه‌تر صحبتاش رو نمی‌زنه، کاش کمتر از تجربیات شخصیش و تعجب کردن از نتایج پژوهشش بگه و بیشتر به موضوع فصل بپردازه.
با این حال هر کتابی حرفی برای زدن داره و من ازون بخش‌ها استفاده کردم برای من بهترین فصلش‌ فصل تاب آوری بود چون تلنگر قویش رو بهم زد. البته حرفایی که در مورد شرم هم می‌زد خیلی خوب.
باید به خودم یادآوری کنم کتاب رو بیست سال دیگه که بیشتر درگیر کار و خانواده بودم دوباره بخونم شاید بیشتر ارتباط گرفتم با کتاب.