یادداشت مرضیه اعتمادی

        بسم الله 


بعضی کتاب‌ها را نمی‌شود تنها خواند‌‌. یک مزه‌ی عجیب یا مثل کتاب نئوهاوکینگ‌ها، درد محترمی دارند که باید همان وقت خواندن با یکی تقسیم کرد. 

چند صفحه از کتاب مریم حسینیان را که خواندم، پیام دادم به دوستم و از کتاب تعریف کردم. دلم می‌خواست بگوید: ‌"باشه مرضیه همین الان از طاقچه می‌گیرمش."  ولی نگفت‌‌. گوشی‌اش همان روز خراب شده بود و طاقچه و فیدیبو نداشت‌. هی ذره..ذره کتاب را بردم جلو که فاطمه برسد. امشب رسید. 

قبلا بانوگوزن را از مریم حسینیان خوانده بودم. کتابی که باب میل‌ام نبود. اما موضوع این یکی کتاب‌اش برایم اهمیت داشت.

نئوهاوکینگ‌ها روایت روزهای زندگی نویسنده با سرطان است. کتاب، از ابتدا تا انتها، یک روایت یک‌دست، روان، تحلیل‌گر، خودمانی و بدون شعار‌ داشت. 

به فاطمه گفته‌ام کتاب را ادامه ندهد‌‌. چون امشب خیلی غصه‌ی مریم این کتاب را خورد. اما مطمئن‌ام که ادامه می‌دهد. شما هم کتاب را بخوانید. تجربه‌ی روزهای سخت، حتی وقتی مال دیگران باشد، آدم را آدمِ بهتری می‌کند.