یادداشت نعیمک

        کتاب‌هایی که به معلولیت می‌پردازد را دوست دارم. از چیزهایی که کمتر به آن توجه می‌شود و شاید والدین هم سمتش نروند چون نمی‌خواهند بچه‌های گل‌شان از این چیزها باخبر شوند. 
کتاب قصۀ پسری است که با یک پا دوچرخه‌سواری می‌کند. یک داستان واقعی از کسانی که با وجود معلولیت کار خارق‌العاده‌ای کردند. از طرفی فکر می‌کنم همین که چنین روایتی را می‌شنویم کافی است و برای بچه‌ها هم جالب است و شاید بذری در ذهن‌شان بکارد که به فکر کسانی که شبیه آن‌ها نیستند هم باشند. اما از طرفی فکر می‌کنم آن‌ها خیلی مشکلات بیشتری دارند و آیا فقط یک کتاب کافی است مخصوصاً که برای بچه‌ها می‌نویسیم و نمی‌توانیم هر چیزی را بنویسیم. 
تصاویر کتاب تلخی دارند و شبیه کتاب‌های کمیک نیستند که همه‌چیز انرژیک و پرشور است. روایت هم اتفاقاً تلخ است و اینکه بخشی از آدم‌ها این طوری زندگی می‌کنند و روایت آن را می‌بینیم خوب است چون لزوماً قرار نیست همه چیز حتی در کتاب کودک هم از اول گل‌وبلبل باشد. 
اگر دنبال کتابی باشیم که الهام‌بخش باشد و جالب و بعد از خواندن تمام شود انتخاب خوبی است. مثل هزاران داستان دیگری که شبیهش هست.