یادداشت روژان صادقی

        راستش ما «داستان» در ادبیات فارسی کم داریم. داستان به معنای ماجرایی که تو به خاطر به نتیجه رسیدن اون برگه‌های کتاب رو ورق بزنی. که فقط جریان سیال ذهن و بررسی شخصیت‌ها و تم‌ها و پیچیدگی‌ها و دغدغه‌های سیاسی و اجتماعی هدف نباشه. این پاراگراف به معنای ارزش‌گذاری نیست که همون میزان که از داستان لذت می‌برم، از تمام عبارت‌های ذکرشده هم همینطور. 

فیل در تاریکی اما یک نمونه‌ی خوش‌خوان و قابل‌قبول برای یک «داستان»ه. داستانی که از قضا جنایی و رمزآلود هم هست که برای منِ کمتر آشنا با ادبیات فارسی (امسال دارم سعی می‌کنم عوض‌ش کنم!) تجربه‌ی فضای جدیدی بود. هر چند نقدهایی می‌تونم داشته باشم مثل شخصیت‌پردازی ضعیف به استثنای یکی دو مورد و گنگ بودن برخی ماجراها، اما می‌تونم چشمم رو هم به روشون ببندم در عوض استفاده از یک شهر یعنی تهران به عنوان یک شخصیت تمام و عیار و برای جسارت‌ش برای تعریف کردن صرفا یک قصه اون هم در زمانی که اکثرا چیز دیگری می‌نوشتند.