بریده‌های کتاب زهرا نوری

گاه تصور می کرد یک ماه تمام خوابیده است و گاهی به نظرش می‌رسید که همان یک روز است که آنقدر طولانی شده است...

آدم نجیب و روراست درددل می کند و آدم زرنگ گوش می دهد و غذایش را می خورد و بعد هم انسان را درسته می بلعد.

آخر هرکس باید بتواند به جایی پناه آورد، چون مواردی پیش می‌آید که حتما لازم است انسان بتواند به یک جا، به هر کجا که باشد، برود...

کمی گریستند و حالا خو گرفته اند. آدمیزاد ِ پست به همه چیز عادت می‌کند.

دلش می‌خواست به کلی خود را فراموش کند، همه چیز را فراموش کند ،آنگاه بیدار شود و همه چیز را از نو آغاز کند .

البته ده‌ها بار برایش پیش آمده بود که بدون به ‌یاد آوردن ِ خیابان هایی که از آن می گذشت ، به منزل خود بازگردد!