بریده‌های کتاب زهرا قائدی

باید این را بدانی که وقتی آدم های دیگر اسم تو را می‌شنوند، افکار و احساسات خاصی به ذهنشان می‌آید. تو برند هستی. مد شده همه موهایشان را مدل های عجیب و غریب درست می‌کنند، بینی و گوش و... سوراخ می‌کنند یا هزار تا کار دیگر. مراقب باش، تمام آن کارها کلی دردسر دارد! به دلایلی که هنوز درک نکرده ایم، دخترها ابروهایشان را برمی‌دارند و بعد توی ابرو هایشان مداد می‌کشند! یا بعضی ها می‌روند چربی های رانشان را برمی‌دارند و بعد تزریق می‌کنند به لبشان! لابد کلی کار های عجیب و غریب دیگر هم می‌کنند. واقعا می‌گویم. اگر بگوییم سراغ آن کارها نرو، حتما می‌گویی افکار قدیمی داریم. پس نمی‌گوییم! ما درک می‌کنیم که زیبا شدن به تو حس خوبی می‌دهد. ما هم دلمان می‌خواهد تو حس خوبی داشته باشی. فقط یک یادآوری کوچک: زیبایی واقعی در عمق وجود آدم هاست. لطفا فقط به فکر زیبایی ظاهرت نباش.

اگر فرهنگ چشم در برابر چشم ادامه پیدا کند، طولی نمی‌کشد که دنیایی پر از آدم های کور خواهیم داشت. گاندی

اشتباها به ما القا کرده‌اند که مقصود، شادی است؛ آن نقطه‌ی انتهایی دور از دسترسی که همه به دنبالش هستیم. چیزی که باید استحقاقش را پیدا کنیم یا درپی یافتنش باشیم. چیزی که به ما القا شده، دیدگاه((وقتی فلان اتفاق بیفتد، آن وقت خوشحال می‌شوم.)) است. باید از خودمان بپرسیم نکند این یک دروغ بزرگ بوده است؟ هرکسی که این دیدگاه را نسبت به شادی در ذهن تو فرو کرده، باید به تو خسارت پرداخت کند! نکند شادی یک حس فوق‌العاده باشد؟! نکند کلید موفقیت این است که همین حالا شاد باشیم؟

آن هایی که زنده ماندند، محتاط ها بودند.((امروز که هوا خوب است باید بیشتر کار کنم تا اگر فردا هوا بد بود، مشکلی پیش نیاید.)) آن هایی که سرخوش بودند و طوری خوش می‌گذراندند که انگار فردایی در کار نبود، خب...برایشان فردایی نبود! آن هایی که محتاط تر بودند، کمی خوراکی ذخیره می‌کردند. به همین دلیل، ژن های آن ها به نسل های بعدی منتقل شد. یعنی ما!

زندگی مثل هتل پریمیراین نیست؛ نمی‌شود وقتی مردی، بروی بگویی چون بهم خوش نگذشت می‌خواهم پولم را پس بگیرم!

به زبان امروزی، لازم نیست فسفر بسوزانی؛ کافی است تصمیم بگیری.

یادت باشد آدم ها از روی کارهایی که انجام می‌دهی تو را قضاوت می‌کنند، نه نیتی که در سر داری داشته‌ای. شاید تو قلبی از طلا داشته باشی، ولی تخم مرغ آب پز هم همین طور است. ناشناس

درست است که بیشتر چیزهایی که در زندگی‌ات اتفاق افتاده تقصیر خودت بوده، ولی این یکی تقصیر تو نیست. تقصیر پدر و مادرت و خانواده‌ات و معلم هایت است! وقتی به دنیا آمدی فقط دو احساس داشتی: عشق و ترس از صدا های بلند. آخر وقتی بچه بودی کاری داشت یکی بیاید بغلت کند، یا صدای آن تلویزیون لعنتی را کم کند؟ تمام احساس های دیگر شامل احساس گناه،حسادت،اضطراب،نگرانی و احساس شایع بین نوجوان ها یعنی ((حوصله نداشتن)) را از آدم های دور و برت یاد گرفته‌ای؛ با تشکر از همه‌ی این عزیزان! کار مامان و باباها در آموزش احساسات منفی حرف ندارد؛ مخصوصا احساس گناه!

فرق بین چاله و قبر فقط در عمق شان است. مراقب هردو باش. آدم ممکن است خیلی راحت بیفتد تویشان ولی بیرون آمدن ازشان خیلی. سخت است. مخصوصا قبر.