بریده‌های کتاب زهرا هستم

قضیه فقط این نیست که دستگاه هایمان ما را از آنچه واقعا مهم است باز می دارند،بلکه مشکل این است که آن ها تعریفمان را از« چیزهای مهم» تغییر می دهند.

شما مشتری نیستید، بلکه محصولی هستید که فروخته می شود.به عبارت دیگر، سود شرکت های حوزه فناوری، از گرفتن توجه ما و سپس فروختن آن به شرکت های تبلیغاتی تامین می شود.

اگر نتوانید بخشی از توجه‌تان را معطوف به کارهایی بکنید که دوست دارید، زندگی در وضعیتی بهتر از اردوگاه کار اجباری، همچنان می تواند تا حدی بی معنا باشد.

توجه چیزی جز زندگی نیست،تجربه ی زنده بودن چیزی نیست جز مجموع تمام چیزهایی که به آن توجه می کنیم.وقتی در پایان زندگی به گذشته نگاه کنیم،هرچه توجه ما را به خود جلب کرده زندگی ما را تشکیل داده است.پس وقتی به چیزی که برایمان چندان ارزشی ندارد توجه می کنیم،مبالغه نیست اگر بگوییم داریم از زندگی خود مایه می گذاریم و بهایش را با زندگی مان می دهیم.

حواس پرتی نوعی شکست روشمند درونی در استفاده از زمان خود در انجام کاری است که ادعا می کنیم برایمان ارزشمند ترین کار است.

ورزش هم مثل تحصیلات،ازدواج و کار فداکاری می طلبد،اما ورزش امکانی فراهم می سازد تا با اعتماد بیشتری بگوییم که برنده ایم یا بازنده و این که آیا خوب بازی کرده ایم یا نه. تاول ها،درد عضلات و سحرخیزی بهایی است که برای یک زندگی موقتی به دور از پیچیدگی های زندگی غیر ورزشی می پردازیم.

ورزش،درصورتی که مثبت و موثر باشد،آشفتگی ذهنی ما را موقتا از بین می برد و آن نگرانی را که نتیجه ندانستن جایگاهمان در این دنیاست محو می کند.