بریده‌های کتاب somayeh🩷

خدا گر ز حکمت ببندد دری ز رحمت گشاید در دیگری

ملک در سجده آدم زمین بوس تو نیت کرد که در حسن تو چیزی یافت بیش از طور انسانی (حافظ)

نجف شهر عجیبی بود، یک شب خوابیدن در آن، معادل هفتصد سال عبادت و دو رکعت نماز در حرم آن، معادل خواندن دویست هزار رکعت بود.

جهاد زن در حُسنِ شوهرداری اوست.

...الان گرفتار تدبیر این بدن هستم؛ وقتی رهایم کند، آزاد می شوم...

آن وقت معنای زندگی برایم فقط در نگاه به ردپای دیگران و چشم داشتن به دست آنها خلاصه می شد. وقتی آدم ها می آمدند، آسمان برای من رنگارنگ بود و وقتی نبودند، حتی اگر خورشید در بلندای خود قرار می داشت، همه جا تاریک به نظر می آمد.

آدم مگر چه می خواهد؟ نانی و آبی و جایی برای خواب! اما گویا آدم ها معنای زندگی را نفهمیده بودند. نانِ بیشتر، آبِ بیشتر جای بیشتر.

سید علی به اشک های روان و چکیده اش به روی خاک وادی السلام نگاهی کرد. خاک وادی السلام طراوت گرفت، روشن شد و به رفیق ابدی اش لبخندی زد...

در دلش طنین انداخت: یا علی! رسم بر این است که صاحب خانه، مهمان را سه روز نگه می دارد؛ اما من می خواهم تا آخر عمر مهمان تو باشم.

رسیدنمان به عراق، برایم حکم ماهی تشنه لبی را دارد که به اقیانوس افتاده است.

بزرگترین ترس ها را عاشق های به عشق رسیده درک می کنند!

محبت خوب است؛ اما تا آدمش که باشد. زمانی دلی تو را دوست دارد که قد خواسته هاش به اندازه همین دنیاست و زمانی قلبی دوست دار توست که زلال و آسمانی شده است. برای من مبدأ عشق و منشأ ترواش آن مهم بود.

چرا آدم ها نمی توانند یکپارچه خوشحال باشند؟...

اگر در این دنیا می خواهی روح را به مقصد برسانی، باید بدن را تیمار کنی تا زمین گیر نشود و تو را از راه بازندارد.

نحف برایم آب بود و زندگی در آن حیات و رهایی از آن گدازندگی های جان سوز.

پدر شدن آن حقیقتی است که فرصت تجلی رؤیت خویشتن در چشمانی دیگر را به انسان می‌ بخشد.

دختر با پدرش علایق و خصوصیات مشترکی دارد و بنابراین او را به مادر ترجیح می دهد.

از اینکه انتظارات پدرش را برآورده نساخته غمگین است!