بریده‌های کتاب آسمان احمدی

از قضا همان چیزی که تقریباً ما را به نابودی کشاند قرار بود بعدها خود باعث نجاتمان شود.

در اطراف من همه چیز بند و زندان است و من زندان را به اشکال مختلف گاهی به صورت انسان و گاهی به شکل نرده‌های آهنین و زمانی نیز به صورت قفل و کلون در جوار خود می‌بینم.

این دفتر خاطرات که رنج‌های روحی مرا ساعت به ساعت و دقیقه به دقیقه و مرحله به مرحله نشان می‌دهد.

از آن پس احساس می‌کردم که بین من و جهان حایلی به وجود آمده است.

اکنون من اسیرم. جسمم را در دخمه‌ای تیره و تار به زنجیر کشیده‌اند و روحم را در ظلمت اندیشه‌ای مرگبار به زندان انداخته‌اند.

در مقابل ابدیتی که در پیش است این زندگی ارزشی ندارد!

مذهب چیز خوبی است. - بخصوص برای بدبختها

دلم می‌خواهد این عشق لعنتی را از قلبم ریشه کن کنم؛ دلم می‌خواهد قلبم را از جا درآورم ، اما نمی‌توانم.

من دعایم را می‌کنم، هرچه باداباد؛ و هرچه به سرم بیاید، نه خوشحال می‌شوم و نه گله می‌کنم.

تاریکی اگر آدم را بزدل نکند، جسور که می‌کند.

من احساسات دارم اما آن را برای موقعیت بهتری حفظ می‌کنم

می‌دانی کدام پدرها از همه بدترند؟ پدرهایی که اشتباهات جوانی خودشان را فراموش کرده‌اند.

گناهی نیست که درخور بخشایش نباشد.

و چون نمی‌دانی فکر می‌کنی که به هیچ دردی نمی‌خورند؟ در طبیعت چیز بی‌فایده و زاید وجود ندارد.

هیچ‌کار با ارزشی تو این دنیا وجود نداره که بشه راحت انجامش داد.

همچین چیزهایی اغلب توی زندگی رخ میده،وقایع غیرقابل توضیح و غیرمنطقی که به‌هر‌حال عمیقاً آزاردهنده هستن. به نظر من اصلا نباید بهشون فکر کنیم، فقط چشم‌هامون رو ببندیم و ازشون رد بشیم، انگار داریم از زیر یک موج بزرگ عبور می‌کنیم .

برای جوان‌ترها راحت نیست که سن آدم‌های مسن‌تر را تخمین بزنند. بنظر من که همه‌شان پیر به نظر می‌رسیدند. شصت یا هفتاد چه فرقی می‌کرد؟ دیگر جوان نبودند، همین!

ما گاهی وقت‌ها، بی‌اینکه خودمان بفهمیم، احساسات دیگران را لگدمال و غرورشان را خرد می‌کنیم و موجب ناراحتی‌شان می‌شویم.

کلمه ″تنهایی″ نمی‌تواند احساسات واقعی مرا توضیح بدهد

ما گاهی مجبوریم چیزهایی را که بزرگ‌ترهایمان یادمان داده‌اند ندیده بگیریم.