بریده‌های کتاب ثنا محمودنسب

تنها پزشک آسیب دیده می تواند التیام ببخشد.

درمان حقیقی تنها زمانی آغاز می شود که بیمار متوجه می شود آنچه سر راه اوست دیگر پدر و مادرش نیستند؛ بلکه خودش است.

آگاه شدن بر جهل خود، بهترین راه برای روبرو شدن با جهل دیگران است.

ماهیت چیز ها بستگی به نوع دیدن ما دارد و نه ماهیت آن چیز به خودی خود.

حس ما به ما می گوید: چیزی هست تفکر به ما می گوید: چه چیزی هست که آن چیز هست احساس ما می گوید که آن چیز، برای ما چه هست.

شما همیشه تبدیل به آن چیزی می شوید که بیشترین جنگ را با آن می کنید.

پشت عملکرد های انسان، نه افکار عمومی جایگاهی دارد و نه اصول اخلاقی؛ بلکه شخصیتی وجود دارد که او همچنان در ناخودآگاهی است.

موفقیت هایی که اجتماع به عنوان پاداش عرضه می کند، به قیمت تحلیل رفتن شخصیت کسب می شوند.

آشفتگی ها به علت فقدان هماهنگی بین خودآگاه و ناخودآگاه به وجود می آیند.

ضمیر ناخودآگاه فاقد زمان است. در ناخودآگاه هیچ مشکلی با زمان وجود ندارد. بخشی از روان ما نه در زمان است و نه در مکان. زمان و مکان تصوری بیش نیستند و بنابراین در بخش مشخصی از روان ما، زمان اصلا وجود ندارد.

تصاویر ضمیر ناخودآگاه مسئولیت چشمگیری را برعهده ی انسان می گذارند.ناکامی در درک این تصاویر یا طفره رفتن از مسئولیت اخلاقی، انسان را از یکپارچگی خود محروم ساخته و یک گسستگی دردناک را بر زندگی او تحمیل خواهد کرد.

وظیفه ی انسان این است که نسبت به درون مایه هایی که از ضمیر ناخودآگاه به سطح می آیند، آگاه شود.

ضمیر ناخودآگاه انسان، حتی هنگامی که استدلال خودآگاه ضعیف و نسنجیده است، درست تشخیص می دهد.

اشتیاق به روشنایی، اشتیاق به خودآگاهی است.