ماهیت چیز ها بستگی به نوع دیدن ما دارد و نه ماهیت آن چیز به خودی خود.

درمان حقیقی تنها زمانی آغاز می شود که بیمار متوجه می شود آنچه سر راه اوست دیگر پدر و مادرش نیستند؛ بلکه خودش است.

اشتیاق به روشنایی، اشتیاق به خودآگاهی است.

ضمیر ناخودآگاه فاقد زمان است. در ناخودآگاه هیچ مشکلی با زمان وجود ندارد. بخشی از روان ما نه در زمان است و نه در مکان. زمان و مکان تصوری بیش نیستند و بنابراین در بخش مشخصی از روان ما، زمان اصلا وجود ندارد.