بریده‌های کتاب روح اله رحمتی نیا

مخاطب از روی تصاویر پهپادی نمی‌تواند این ماجرا را تشخیص دهد. یک جورهایی خبرگزاری‌های اصلی سر مخاطب کلاه گذاشته بودند. توی ذوقم خورد. با این پدیده یعنی پنهان کاری خبرنگاران خارجی، تا به حال اینقدر واضح مواجه نشده بودم .ولی انگار حالا که جنگ را در نزدیکی خودشان می‌دیدند قواعد حرفه‌ای بی‌طرفی را زیر پا گذاشته بودند.

بخش زیادی از مسیری که آدم‌ها در زندگی می‌روند و شغلی که انتخاب می‌کنند به ریشه‌های آنها برمی‌گردد.

یاد خاطره‌ای افتاد؛ دبیر هنر از آنها خواسته بود با سلیقه خودشان هرچه دوست دارند نقاشی کنند. سید رضا با مداد و خط‌کش تصویر پل دزفول را کشید. نقاشی سیاه و سفید قشنگی شده بود. معلم هنر به محض دیدن نقاشی، با تند و خشونت کشیده‌ای به صورت سیدرضا زد و نقاشی را هم پاره کرد: چرا از خط‌کش استفاده کردی؟ سید رضا با بغض اعتراض کرد: می‌تونستین اول بگین که نباید از خط‌کش استفاده کنیم! ... بلند شد از جیب شلوارش تسبیح سبز دانه ریزش را برداشت، شروع به استغفار به نیت معلم هنر پایه اول راهنمایی کرد. قلبی که پر از لطافت و پاکی یاد امام مهدی بود، نمی‌توانست همزمان پذیرای سنگینی و پلشتی کینه و کدورتی باشد.

ببین اریک! این‌ها که می‌گم یادت نره. به هر کجای دنیا که رفتی باید هر روز -و حتی اگر لازم بود- هر ساعت حرف‌های منو پیش خودت تکرار کنی تا یادت نره. چون شاید من و تو دیگه همدیگرو نبینیم که من این حرف‌ها رو برات بزنم. پس خوب گوشاتو باز کن. پسرم! این‌جا وطن ماست. همین جا که الان من و تو وایسادیم، همین جایی که تو به دنیا اومدی و بزرگ شدی. این‌جا وطن ماست. اگه یه روز صرب‌ها این‌جا رو گرفتن، یا هر کس دیگه‌ای - در هر کجای دنیا که بودی- یادت باشه این‌جا وطن ماست. یادت باشه که من و تو و مامان و پدربزرگ و مادربزرگ و همه مسلمانیم. مسلمان و همه‌مون اهل بوسنی هستیم. شهرمون «سارایوو»ست. فهمیدی؟ یادت باشه که ما چون مسلمانیم دارن این بلا رو سرمون میارن و از خاک‌مون بیرون‌مون می‌کنن و خونه‌هامون رو آتیش می‌زنن و دوستان‌مون رو می‌کشن. فهمیدی اریک؟ پس یادت باشه، این‌جا وطن ماست و ما همه مسلمانیم

جنگ مسلمان‌ها با صرب‌ها به خیلی سال قبل برمی‌گردد. اوایل این جنگ یک جنگ طایفه‌ای بود. در حقیقت از همان زمان که تعداد مسلمان‌ها در یوگسلاوی سابق زیاد شد، مسلمان‌کشی هم زیاد شد. اما موقع حکومت کمونیسم نه تنها مسلمان‌ها، که هیچ قومی نمی‌توانست ادعای استقلال کند. اما همین که پرچم سرخ به آتش کشیده شد، جمهوری‌های یوگسلاوی سابق اعلام استقلال کردند اما همین که نوبت بوسنی و هرزگوین رسید، صرب‌ها شمشیرهای‌شان را از غلاف بیرون کشیدند… البته نمی‌گفتند که با استقلال مسلمانان مخالفیم. لااقل ظاهر را حفظ می‌کردند. اما انگار اربابان‌شان دستور داشتند به هر قیمتی شده، جلو به وجود آمدن یک کشور مسلمان در قلب اروپا را بگیرند. این بود که به بهانه‌ی داشتن تعداد زیادی کارخانجات نظامی و حضور صدهزار نیروی ارتشی در بوسنی و هرزگوین، گفتند به هیچ وجه مرکز مسلمانان را ترک نخواهند کرد و از همان روز جنگ شروع شد. جنگ که نه، نسل‌کشی.