بریده‌های کتاب نیماج

ای مردمان اُرفالِس، شما می‌توانید دهل را در پلاس بپیچید و سیم های ساز را باز کنید، اما کیست که بتواند چکاوک را از خواندن باز دارد؟

برخی‌شان حرامی‌اند و برخی‌شان ژاندارم، و اینکه این‌ها دو روی یک فلاکت‌اند.

تخیل _ که گاه هیچ‌کس تجویز نمی‌کند _ فقط به یک معناست:گشودن چشمان و اکتشاف.

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود لطف‌الله زاهدی خطاب به شهریار

به نامه و غزلی شهریار یادم کرد همیشه شاد زید یارب آن‌که شادم کرد مراد من همه دیدار دوست بود و خوشم ز روزگار که نائل بدین مرادم کرد دو بیت آغازین غزل لطف دوست به قلم گلشن آزادی.

نمی‌دانم ... به شما چگونه می‌گذرد ، مخلص که به ناچار می‌سوزم و می‌سازم. لطف الله‌ زاهدی

من فرشته نبودم اما تا آنجایی که در توان من بود تلاش کردم، تا آدم باشم. تو نیز تلاش کن بکن حقیقتا آدم باشی.

هنر پیش از آنکه دو بال دور پرواز به انسان بدهد، اغلب دوپای اورا نیز می‌شکند، وقتی به آنجا رسیدی که یک لحظه خود را برتر از تماشاگران خویش بدانی، همان لحظه صحنه را ترک کن و با اولین تاکسی خودت را به حومه‌ پاریس برسان، من آنجا را خوب می‌شناسم. از قرن ها پیش آنجا گهواره‌ کولیان بوده است در آنجا رقاصه هایی مثل خودت خواهی دید زیبا تر از تو! چالاک تر از تو! و مغرور تر از تو!