بریده‌های کتاب نازنین زهرا پوررمضانی

زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت کان که شد کشته ی او نیک سرانجام افتاد جناب حافظ علیه الرحمة

تو بندگی چو گدایان ز بهر مزد مکن که خواجه خود روش بنده پروری داند جناب حافظ علیه الرحمة

آنچه باقی می ماند آن است که مربوط به خداست؛

انسان اگر در مسیر اخلاص ایستادگی کرد، شراب عشق الهی روزی اش میشود و او را به مرحله ی خلوص ذاتی می رساند، یعنی نقطه ای که بنده حقیقتا عبد محض الهی می شود و در وجودش جز نور خداوند، چیز دیگری یافت نمیشود.

عمده این است که بدانیم این خداوند است که دارد خدائی میکند و ما باید بندگی کنیم؛ حقیقت ما و وظیفه ی ما بندگی‌ست و امر و شان او خدائی.

کسی می تواند توحید را درست بفهمد و در مرحله ی بعد به دیگران آموزش بدهد که خود را در مفاهیم ذهنی محصور نکرده ، بلکه بال عشق را در قلب خویش به پرواز درآورده باشد و با چشم جان ، حقیقت عالم را مشاهده کند.

قضاوت های امیرالمونین با عبادت هایشان دقیقا یکی‌ست، بدون هیچ تفاوتی! چون قلب یقظان است، بیدار است قلب همیشه با خداست، همیشه توجهش به سوی اوست.

گناه اهل عرفان گرچه دقیق تر و لطیف تر از گناه دیگران است ولیکن عظیم تر است

این آقایانی که عرفان را رد میکنند بییند ببیند آیا بدون عرفان امکان دارد این فرماشات(ادعیه ی رسیده از معصومین) را معنا کنند؟!

در آیه شــریفه نیز اشــاره شــده اســت که صلوات خداوند بر رســولش از اســم "الله" صــادر میشــود: "انّ‌ الله و ملاکتهُ یُصلّونَ علی النبی" و نفرمودند: "انّ ربّ یا اننّ الرّحمن یُصلّی" یعنی خداوند از مقام جامعیت خود، خیر را بر رســولش افاضه میکند و این افاضۀ خیر به اسم خاصی منحصر نیست.

در ادبیات دینی به عنوان دســتور عام و همیشــگی فرموده اند که انســان ذکر خدا و ذکر رسول خدا را با یکدیگر در قلبش جمع نماید و هرگاه قصد فرستادن صلوات بــر رســول خدا را دارد، ابتــدا بــه الله تبــارک و تعالــی توجه کنــد زیرا نفــس توجه به خداوند، به خودی خود، نور به همراه دارد.