بریده‌ کتاب‌های نازنین زهرا پوررمضانی

کسی می تواند توحید را درست بفهمد و در مرحله ی بعد به دیگران آموزش بدهد که خود را در مفاهیم ذهنی محصور نکرده ، بلکه بال عشق را در قلب خویش به پرواز درآورده باشد و با چشم جان ، حقیقت عالم را مشاهده کند.

قضاوت های امیرالمونین با عبادت هایشان دقیقا یکی‌ست، بدون هیچ تفاوتی! چون قلب یقظان است، بیدار است قلب همیشه با خداست، همیشه توجهش به سوی اوست.

گناه اهل عرفان گرچه دقیق تر و لطیف تر از گناه دیگران است ولیکن عظیم تر است

این آقایانی که عرفان را رد میکنند بییند ببیند آیا بدون عرفان امکان دارد این فرماشات(ادعیه ی رسیده از معصومین) را معنا کنند؟!

در آیه شــریفه نیز اشــاره شــده اســت که صلوات خداوند بر رســولش از اســم "الله" صــادر میشــود: "انّ‌ الله و ملاکتهُ یُصلّونَ علی النبی" و نفرمودند: "انّ ربّ یا اننّ الرّحمن یُصلّی" یعنی خداوند از مقام جامعیت خود، خیر را بر رســولش افاضه میکند و این افاضۀ خیر به اسم خاصی منحصر نیست.

در ادبیات دینی به عنوان دســتور عام و همیشــگی فرموده اند که انســان ذکر خدا و ذکر رسول خدا را با یکدیگر در قلبش جمع نماید و هرگاه قصد فرستادن صلوات بــر رســول خدا را دارد، ابتــدا بــه الله تبــارک و تعالــی توجه کنــد زیرا نفــس توجه به خداوند، به خودی خود، نور به همراه دارد.

صلوات پیوند ولایت و توحید است

مسیر تحصیل آرامش، حرکت از کثرت به وحدت است؛

ننوشتند که باران نمی از این دریاست یکی از خیل مریدان محمد عیساست

قصه ی فتنه و نیرنگ و دغل پیوسته‌ست نان یک عده به گمراهی مردم بسته‌ست

معمولا در هر عصری سیر طبیعی اینگونه است که شخصی برای اولین بار حقیقتی را تبیین میکند سپس دیگران این حقیقت را تعمیق کرده و در مراحل بعد جلوی تحریفدها را میگیرند؛ زیرا وقتی حقیقتی طرح شده و پس از مدتی عمق و دقت به آن افزوده می شود، زمینه های انحراف و برداشت های ناصحیح نیز فراهم می شود و به همین دلیل باید از آن حقیقت محافظت کرد و آن را زنده نگه داشت.

-بانو! ویرانه‌یی‌ست این جهان. عمر کفاف نمیدهد که آباد کنیم، غیرت رخصت نمی‌دهد که رها کنیم.

شاید ما هم تا حدودی، مانند آنان که انتظار را دست مایۀ سســتی و فرار از تکلیف جهاد قــرار داد هاند، بی همتی و جهالت خودمان را با انتظار توجیه می کنیم.

کثیری، هیچ نمیفهمیدند و مغلوب می‌شدند، قلیلی چیزکی احساس میکردند و مجذوب می‌شدند، انگشت شماری به مرحله‌ی وصل و ادراک می‌رسیدند و دامن از کف می‌دادند...