بریده‌های کتاب مژده ظهرابی دهدزی

به ساعت و وقت سعد. در مکانی مقدس و خوش یمن. حرف‌های ناتمام تمام شد و قرارها گذاشته شد. شیرینی این قرارها شد، چای شیرین شده با شاخه نبات عروس...

من پاره‌ی ذوقم را از این حرم، تازه می‌کنم. شاید خشتی، تکه‌ی گچی، آیینه‌ی کوچک از کنار دیوار آن باشم و بمانم...

با یک سر سودایی، هنوز پی‌جوی این آستان هستم؛ تا شاید روزی، روزگاری مرا هم مثل تو، به نامی و کامی بخوانند...

تنها و تنها، چون آقایمان رضا خواسته‌اند تو بمانی، پس می‌مانی؛ هم‌چنان که مانده‌ای!

هنوز آن یاد،چون دُردانه حالی با من است.

سلام بر دلِ بایری که اکنون، با نوشتن - باز هم - سبز شده است و همین که تو مرا می‌خوانی. او خواسته است که ما، برای یکدیگر سبز شویم. و امیدوارم که یادمان، به یادِ هم بماند.