بریده‌های کتاب yamahdi

آن کدام رنج طاقت فرسایی ست که چاه‌ها را رازدار ناله‌های علی(ع) کرده است؟! هیچ دیده‌ای که نخل‌ها بگریند؟! گویی هنوز صدای بغض آلود امام علی(ع) از فاصله قرن‌ها تاریخ به گوش می‌رسد؛ که با مردم کوفه می‌گوید:یا اَشباهَ الرِّجالِ وَ لا رِجال...

گریه،خلقت شگفت خداست و مرتبه ای از ادراک که در آن مرحله فهم و زبان و اشاره از حرکت باز می ایستد! و تنها زبانی که ادراک غمگنانه را بازگو می کند...

تنهایی بشر تمامی ندارد!بیشترین دوست را داشته باشد؛ بازهم لحظه هایی دارد که هیچ کس را ندارد...:)

من محتاج کسی هستم که مرا بیشتر از خودم بخواهد! خواسته و نیازش و منافعش درمیان نباشد. محتاج کسی هستم که‌مرا در آغوش محبت خودش طوری غرق کند که همه عقده های وجودم باز شود. من دستان کسی را طلب میکنم که وقتی دستم را میگیرد؛ بدانم که میتوانم با نور وجود او سال های سال راحت حرکت کنم. نه به دره ای بیفتم،نه به کوهی برخورد کنم و نه از مقابل و پشت سرم تصادفی رخ بدهد...