بریده‌های کتاب mia

جسم سریع تر از ذهن درمان می شود، زیرا زخم های درونمان دیده نمی شوند و به آسانی هم درمان نمی پذیرند.

قوی ترین پیمان ها آن هایی هستند که از دل بر می خیزند.

فرمانروا بودن کار آسانی نبود، دست کم فرمانروای خوب بودن آسان نبود.

شاید ما فقط زمانی قدر چیزی را می دانیم که از دست رفته باشد.

" عشق به موهبته، نه مالکیت. ما حتی نمیتونیم همیشه احساسات خودمون رو مهار کنیم، چه برسه که بخوایم مهار احساسات افراد دیگه رو دست بگیریم. گاهی اوقات دوست داشتن یعنی کسی رو رها کردن. نه به خاطر اون، بلکه به خاطر خودت. "

شاید کسانی که بیشتر از همه باعث شادی مان می شوند، کسانی باشند که غمشان بیشتر از همه به ما لطمه می زند.

اعتماد وقتی از دست می رفت، به سختی دوباره به دست می آمد.

پیروزمندان تاریخ را آن گونه که دوست داشتند می نوشتند و هنگامی که حقیقت با سلیقه شان جور نبود، آن را لاپوشانی می کردند.

اهریمنان همه جا بودند، حتی اگر آدم به اسم و ظاهر آن ها را نمی شناخت، و منتظر نمی ماندند تا آدم برود و پیدایشان کند.

" اشک ها از عمیق ترین احساسات ما شکل می گیرن؛ از احساس هایی مثل شادی یا غم. این احساس ها هم بخشی از وجود ما هستن."

مهم نبود آدم چقدر از خانه اش دور شود، پیوند با خانه ناگسستنی بود و ریشه در اعماق وجود هر کسی داشت؛ پیوندی که مارا برای همیشه شکل می داد.

"اهریمن بودن به نام بهتر از اهریمن بودن به ذاته."

"در این لحظه خون از اشک بهتر بود."

در این مدت یاد گرفته بودم که آدم ها می توانند با ظاهری کاملا خونسرد دروغ بگویند و فریب بدهند. یک لبخند به ظاهر گرم و صمیمی می توانست لبخندی کینه توزانه باشد و خطرناک ترین دروغ ها آن هایی بودند که بیشتر از همه دلمان میخواست واقعی باشند.

افتخار با ترس به دست می آید و خون به آسانی از وجدان کسی پاک نمی شود.

شاعران زیادی درباره نیمه ماه شعر نمی‌سرودند؛ تا وقتی که هلال زیبا و قرص کامل ماه وجود داشت، هیچکس نمی‌خواست از نیمه ماه که هم روشن بود و هم از سوی دیگر به تاریکی چسبیده بود، چیزی بنویسد. با این حال من با نیمه ماه همزاد پنداری می‌کردم.

ولی به نظرم تلخ ترین قسمت کتاب اینجاست: - چون هیچ کس نمیتونه جنگ رو برای همیشه متوقف کنه. جنگ اجتناب ناپذیره. - شاید توی جهان شما اینجوری باشه. - در هر جهانی همینه. مشکل جنگ نیست؛ مشکل شکلیه که بشریت به اون داده. دایانا دست به سینه نشست. "تصور میکنم همه ی جنگ ها برای جان باختگان شون معنای واحدی داشته باشن." "اما حالا خیلی آسون تر شده غیر از اینه؟" دوباره به لپ تاپ اشاره کرد. "در قصه های قدیمی، جنگ به معنای قهرمانی بود که با گامهای مصمم و شمشیری در دست به کارزار می رفت. هیولایی در میان بود که باید از میدان به در می شد. اما حالا؟ حتی از سپاهیان تحت فرمان هم خبری نیست. حالا فقط بحث هواپیماهای بی سرنشین، ذخیره های هسته ای و حملات هواییه. یه نفر می تونه دکمه ای رو فشار بده و دهکده ای رو به کل از روی نقشه پاک کنه."

" قدرت قهرمان نمی پروراند." میتونی هزاران سرباز بسازی و با این حال حتی در سینه ی یکی از اون ها قلب یک قهرمان نتپه.

و حالا من می خواهم از تک تک شما چیزی بپرسم: چطور زندگی خواهید کرد؟

چراکه رویش در ذات این گله، حتی اگه در اعماق خاک دفن شده باشه.