بریده‌های کتاب Mary

دیگر وقتی مرگ به سراغم بیاید، زندگیم را کردم، ساعت مخصوصم را چشیده‌ام.

هولمز می‌گوید رنگ اندوه «صفحات پیشین زندگی را هم آلوده می‌کند» اما ولنسی متوجه شد که رنگ سرخگون شادی او هم تمام صفحات زندگی پیشین‌ یکنواختش را رنگ آمیزی کرده. نمی‌توانست باور کند که زمانی تنها و ناراحت و ترسو بوده.

حالا می‌فهمم تولد دوباره یعنی چه.

یک رگه‌ی سرکش و دست نیافتنی توی وجودت داری. صدایت گرفته و گرم و شیرین و قشنگ است. از آن صداهاست که باید عاشقش شد...

نمی‌دانیم کجا داریم می‌رویم، ولی خود رفتن مزه می‌دهد، مگر نه؟

این تنها آزادی‌ای است که می‌توانیم به آن امید داشته باشیم، آزادی انتخاب بندمان.

هیچ آزادی مطلقی روی زمین وجود ندارد. فقط نوع محدودیت‌هاست که متفاوت و نسبی هستند. تو الان احساس می‌کنی آزادی، چون از یک محدودیت فوق العاده غیر قابل تحمل فرار کرده‌ای. ولی واقعاً همینطور است؟ تو عاشق من هستی و این یک محدودیت است.

در سکوت می‌نشستند و به هیچ یک از زبان‌های دنیا صحبت نمی‌کردند.

هیچ وقت فکرش را نکرده بود که بهتر بود، یا ضروری بود، که زن‌ها «خوشبخت بشوند».

- یک روز متوجه می‌شوی که هیچ کسی مثل خانواده آدم نمی‌شود. - البته که نمی‌شود. ولی کی دلش می‌خواهد با خانواده خودش ازدواج کند؟

مشکل شما این است که به حد کافی نمی‌خندید.

بهتر نیست قلب آدم بشکند تا اینکه پژمرده بشود؟ قبل از اینکه بشکند، حتماً احساسات شگفت انگیزی را تجربه کرده. همین به زحمت درد و رنجش می‌ارزد.

البته من عاشقت نیستم، هیچ‌وقت به فکر عاشق شدن نیفتاده‌ام. ولی می‌دانی، همیشه به نظرم دوست‌داشتنی بودی.

همین‌جوری که الان هستم، حاضری با من ازدواج کنی؟

صرفاً شنیدن اسمش از دهان او شیرین‌تر از هر نوازشی بود که می‌توانست از هر کس دیگری دریافت کند.

اگر مرگی در کار نبود، چه کسی می‌توانست زندگی را تحمل کند؟

اگر تجربه‌هایت را بخری مال خودت می‌شود. پس دیگر اهمیتی ندارد چقدر به ازای آنها تاوان بدهی. تجربه دیگران هیچ وقت جایش را نمی‌گیرد. دنیای کهنه بامزه‌ای است!

من حتی مادرم رو هم دوست ندارم. خیلی بد است که آدم مادرش را دوست نداشته باشد، مگرنه؟

هیچ وقت زندگی‌ام شبیه به دخترهای دیگر نبوده.

من هیچ وقت درست و حسابی زندگی نکردم. فقط نفس می‌کشیده‌ام. همیشه تمام درها به رویم بسته بوده‌اند.