بریده‌های کتاب مسعود صالحی

پیروزی هایی است که انسان را به شور می آورد،پیروزی های دیگری هم هست که انسان را به پستی می گرایاند.شکست هایی هست که می کشد و شکست های دیگری هم هست که بیدار می کند. زندگی با اعمال بیان می شود نه با اوضاع......

انسان آنگاه سخن می گوید که با اندیشه های خود در آشتی و آرام نباشد؛ و هرگاه دیگر نتواند در تنهایی دل خود بماند،در لب های خود زندگی می کند،و صدا وسیله ی انصراف خاطر و گذراندن وقت است....

اما اگر از روی ترس فقط در پی آرام مهر و لذت مهر باشید، پس آنگاه بهتر آن است که تن برهنه خود را بپوشانید و از زمین خرمن کوبی مهر دور شوید، وبه آن جهان بی فصلی بروید که در آن می خندید،اما نه خنده تمام را،ومی گریید،اما نه تمام اشک را.

نیکی و بدی همچون نخ های سفید و سیاه یک رشته اند.گاهی چنان تنگ به هم تنیده اند که نمی توان آن هارا از هم جدا کرد....

هه،مامور حقه باز،دست خونینت را از او بردار!برای چه آن روسپی را تازیانه می زنی؟پشت خودن را برهنه کن!تو برای کام گرفتم از او به سر می دوی،وباز برای همین گونه کار تازیانه اش میزنی!عیب های کوچک ژنده پوشان از خلال پارگی های لباسشان نمایان می شود،اماردا ها و جامه های خز دلتمندان همه عیب ها را پنهان می دارد......

این روزگار،دردش همین است که کور هارا دیوانه ها رهبری نی کنند...