بریده‌ کتاب‌های محمد مهدی قربانی

دولت خوب بر شالوده ی قوانین سوار نیست، بلکه به کیفیات شخصی کسانی وابسته است که حکومت می‌کنند.

وقتی آدم خودش را به آب و آتش می‌زند تا کاری کند، درست همان موقع است که ناکام می‌ماند.

اگر کسی بیش از حد از آینده بداند در آن آینده محبوس می‌شود و آزادی تغییر را از دست می‌دهد.

مصلحت های کوتاه مدت همیشه در طولانی مدت ناکام‌تان می‌گذارند.

قساوت هرگز گذشته را متوازن یا اصلاح نمی‌کند. قساوت صرفا آینده را به قساوت های بیشتر مسلح می‌کند. تداوم بخش خود است؛

برخی برای حل یک مسئله، به دنبال راحت ترین راه آن، یعنی پاک کردن صورت مسئله می‌روند.

وقتی بخواهیم درونی ترین انگیزه هایمان را مخفی کنیم، بند بند وجودمان همه چیز را افشا می‌کند.

آن‌کس که زیاد بداند از پس تصمیم های ساده برنمی‌آید.

فراروی آنها سدی و پشت سرشان سدی نهاده ایم و پرده ای بر چشمان‌شان فروگسترده‌ایم تا نتوانند ببینند. سوره ۳۶ (یس) آیه ۹

ناتوانی در گرفتن تصمیم فی نفسه تصمیم به حساب می‌آید.

به باور ما، مؤدیب به آن سرزمین سفر کرده که رهروانش را ردپایی نیست.

او در جهانی که نسبت به آن تمایلی نداشت، نقشی را که برایش در نظر گرفته شده بود ایفا کرده و گوشت و پوستی را که در آن نمی‌گنجید، به تن کشیده بود.

مردم اسمش را قدرت می‌گذارند... اسمش را موهبت می‌گذارند. ولی بلاست! مصیبت است! نمی‌گذارد زندگی را همان‌جایی که پیدایش کردم رها کنم.

هیچ چیز همیشگی نیست... هیچ چیز در یک حالت باقی نمی‌ماند و هر روز، و گاه هر ساعت، آبستن تغییری است.

مگر می‌شود سیاست را بر عشق بنا کرد؟ مردم علاقه ای به عشق ندارند؛ عشق بیش از حد پرآشوب و بی نظم است. آنها استبداد را ترجیح می‌دهند.

نمی‌توان تنویر فکر و ابزار رسیدن به آن را از هم تفکیک کرد.

اشراف زادگان فقط آن دسته از فسق و فجورهایشان را رو می‌کنند که رو شدن‌شان آن ها را نزد عوام محبوب کند.

با من بحث نکنید! قدرت نابود کردن یک چیز به معنای داشتن اختیار مطلق آن است و شما قبول کردید که من این قدرت را دارم. پس دیگر جای هیچ بحث و مذاکره و توافقی باقی نمی‌ماند.

خرد عشق را آبدیده می‌کند و بر آن افسار می‌زند ، از طرف دیگر نفرت را هم به شکل دیگری درمی‌آورد. کسی که ژرفای شفقت و قساوت را نکاویده چطور می‌تواند درباره‌ی بی‌رحمانه بودن کاری قضاوت کند؟