بریده‌های کتاب محمد حسن سیاح زاده

اشکال در کار های ما زیاد است، از جمله همین که ما با اینکه یقین داریم، بی یقینیم...

با توجه به عیوب خویش و اصلاح آن ها، فرصت رسیدگی به حساب هر روز خود را نداریم، چه رسد به حساب مردم! " اَفضَلُ النّاسِ مَن شَغَلَتهُ مَعایِبُهُ عَن عُیوبِ النّاس"

بجنگید، مبارزه کنید، در همان وقتی که میبنید کار سخت است، باز هم مبارزه کنید، تا وقتی که ببینید قطعا شکست خواهید خورد، وقتی رسیدید به آن جایی که دیدید حتما شکست می‌خورید، باز هم مبارزه کنید، آن وقت پیروز خواهید شد...

ما بزرگانی داریم که همه چیز ما از آن هاست، ولی گویا آن هارا نداریم...

برای مومن یک سلاح بیشتر نیست، همان که پدر عشق می گفت: وَ سِلاحُهُ بُکاء....

فقط حواست باشد ، وقتی صحبت سه ساله می شود، یادت برود دختر ها بابایی اند...

برعکس هر باری که از سر مینویسم این روضه را اینبار از آخر مینویسم مادر رسید از خاک بردارد سرش را ای بی مروت برنگردان پیکرش را...

شاید وصیت حیدر بود، شاید زمزمه مادر، هرچه بود، عباس نمیخواست یکبار فدای حسین شود، می‌خواست ذره ذره ذوب در حسین شدن را بچشد تا بتواند بعد از معراج، عِطر حسین را، حتی در محله ارمنی ها پخش کند...

مقتل برایت گفته... هرکس در کوچه بنی هاشم، به زهرا نزد، اینجا به علی زد! فَقَطَّعوهُ بِسُیوفِهِم اِرباًاِرباً...