بریده‌های کتاب مونس

آن چنان که معمولاً مرگ را می توان موقتاً به تأخیر انداخت ،نمی توان زندگی را موقتاً‌ به حالت تعلیق درآورد.

کتاب ها از مسافرت کم خرج ترن ، اما خطرناک تر هم هستن .

به وقت گرسنگی و عطش همچون میوه بودی به وقت حزن و فلاکت به سان معجزه

چیزی که فقط یک بار اتفاق افتاده است دوباره تکرار نمی شود ، ولی چیزی که دو بار تکرار شده است حتما برای بار سوم هم اتفاق می افتد.

این ما هستیم که روح دنیا رو تغذیه می کنیم و دنیایی که در آن زندگی می کنیم بسته به اینکه ما بهتر می شویم یا بدتر ،بهبود پیدا می کند یا اوضاعش وخیم تر می شود .

معمولا تهدید مرگ باعث می شود انسان ها بیشتر قدر زندگی شان را بدانند .

تنها یک چیز است که مانع رسیدن انسان به سرنوشتش می شود : ترس از شکست.

هر کس با سرنوشت بقیه بازی کند ، از کشف سرنوشت خودش باز می ماند .

قبل از محقق شدن هر رویایی روح دنیا تمام چیزهایی را می آزماید که در این راه آموخته ای .

بیشتر مردم دنیا را مکانی تهدید کننده می بینند و چون چنین تصوری دارند ، دنیا هم در نهایت به مکانی تهدید کننده تبدیل می شود .

پس از تاریک ترین لحظه ی شب ، روز فرا می رسد .

تنها یک راه برای یادگیری وجود دارد و آن عمل کردن است .

مرد ها بیشتر درباره ی بازگشت به خانه رویا می بافند تا رفتن از آن.

عشق هیچ وقت انسان را از رسیدن به سرنوشتش باز نمی دارد .اگر انسان سرنوشتش را دنبال نکند ، به این خاطر است که عشقش راستین نبوده؛ عشقی که به زبان دنیا حرف می زند .

وقتی چیزی را از صمیم قلبت می خواهی ، همان موقع است که در نزدیک ترین حالت ممکن به روح دنیا قرار داری.

اگر مردم بتوانند به آنچه لازم دارند و می خواهند برسند ، دلیلی ندارد از ناشناخته ها بترسند .

هر چقدر کسی به درک سرنوشتش نزدیک تر شود ، سرنوشتش بیشتر از قبل به دلیلی برای وجودش تبدیل می شود .

گاهی اوقات با هیچ روشی نمی توان مانع حرکت رودخانه ی زندگی شد .

هر نعمتی که قدرش را ندانی به نفرین تبدیل می شود .

زیبایی بزرگ ترین اغواکننده ی انسان هاست .