بریده‌های کتاب ♡حنانه♡

رنج‌ها، گاهی سختی‌هایی بی‌فایده است که در نتیجه‌ی بد زندگی کردن خود انسان است.

«قیمتی‌تر از اشک تو دنیا پیدا نمی‌شه. دل مهربون اشک داره و حیفه که خرج دنیات و غصه‌های کوچیک کنی. اگه غصه‌ی عالم رو بخوری، بزرگ می‌شی. دنیا آدم‌های کوچیک رو تو خودش غرق می‌کنه؛ تو بزرگ باش.»

«دشمن، دشمنه. اگه یه روز هم منتت رو می‌کشه چون بهت نیاز داره، و الا به وقتش ضربه‌ای که می‌زنه هوش از سرت می‌پرونه!»

مادر ریشه‌ی نسل است، ریشه‌ی فاسد ثمره ندارد.

«سختی اگه نباشه، زندگی افسرده‌ت می‌کنه. چون تو هیچ انگیزه‌ای برای تلاش پیدا نمی‌کنی.»

دفترم را باز می‌کنم و می‌نویسم: «دیوانه کسی است که در فضای مه‌آلود زندگی می‌کند و از آن نمی‌ترسد. نمی‌خواهد از آن فضا بیرون بیاید و در روشنای روز زندگی کند. دیوانه کسی است که در فضای مه‌آلود دستش را در دست کسی می‌گذارد که مثل خودش است. تکیه بر کسی می‌کند که راه را بلد نیست و خودش هم محتاج کمک دیگری است. دیوانه انسان‌هایی هستند که به امید کسانی مثل خودشان دارند مسیر زندگیشان را می‌روند. بیچاره‌ها!»

شکلات تلخی را باز می‌کند و می‌دهد دستم. - بخور... مثل حقیقت تلخه. دوست داشته باش!