بریده‌های کتاب 𝐸𝑚𝑖𝑙𝑖 ༊

«هر کاری که ارزش داره، خطر داره.»

-تو کوتوله‌ای.. «عادلانه نیست، سورن، خودت هم می‌دونی. درست نیست با قدوقواره‌ی کسی شوخی کنی.»

«فقط زمان نیست که باعث میشه آدم دیگران رو بشناسه.»

«حتی شروع‌های دوباره هم وام‌دار گذشته هستن. بدون تجربهٔ قبلی تجربهٔ جدید معنا نداره. گذشته هرچی که باشه ما نباید اون رو نادیده بگیریم. باید بپذیریمش و باهاش کنار بیاییم. فقط زمانی که بفهمیم توی گذشته کی بودیم و در‌حال‌حاضر چه کسی هستیم، میتونیم آیندهٔ خودمون رو رقم بزنیم.»

«این گذشته‌ست که ما رو شکل می‌ده؛ چه تصمیم بگیریم در مسیر قبلی بمونیم، چه مسیرمون رو تغییر بدیم. ما بدون گذشته‌مون چیزی جز لوح سفید نیستیم.»

زندگی عالی و بی‌نقص نیست؛ زخم‌های ناپیدا همیشه وجود دارند و رنج زیر لبخند‌ها پنهان است؛ بهایی که برای دستیابی به خوشبختی باید پرداخت. ما می ‌بایست با بهترین توانمان بار رنج‌هایمان را به دوش بکشیم، زیرا فقط خودمان از سنگینی این بار آگاهیم.

همه آسیب می‌دیدند. آن‌ها که قوی‌تر بودند تحمل بیشتری داشتند، ولی حتی آن‌ها هم آسیب‌پذیر بودند.

ترس عنصری بیهوده بود. دزدی که شهامت و اراده را می‌ربود.

اعتماد از دست‌رفته بازگشت‌ناپذیر است؛ ترک‌ها حتی اگر مرمت شوند، محو نمی‌شوند.

«هر کسی ممکنه اشتباه کنه. گذشته رو چراغ راه حال کن. از اشتباه‌هایی که کردی درس بگیر و نذار نقطه‌ضعفت بشن.»

«شرّ باید ریشه‌کن بشه. بریدن شاخه‌ها کافی نیست.»

اما این بار کم نمی‌آوردم؛ این بار بهتر از قبل از خودم محافظت می‌کردم، چرا که قلبم طاقت دوباره شکستن نداشت.

من با درد بیگانه نیستم.

ای کاش می‌توانستم خوشحال باشم.

اگر یک درس از گذشته یاد گرفته بودم، این بود که آدم‌ها آسان قولشان را می‌شکنند و بی‌وفایی می‌کنند. دیگر ساده‌لوح نبودم که حرف‌هایش را باور کنم.

اعتماد وقتی از دست می‌رفت، به‌سختی دوباره به دست می‌آمد.

بدترین ترس‌های ما آن‌هایی هستند که سعی در خاموش‌کردنشان داریم.

بهترین راه شکست‌دادن دشمن، شناخت حرکت‌ها و پی‌بردن به افکار درونی و ترس‌هایش است.

گاهی هیچ پاسخ درستی در کار نبود و آدم می‌بایست در حال پیش‌رفتن پاسخ‌ها را پیدا می‌کرد.

«غریزه‌ای که احساس در اون دخالت نداره، می‌تونه راهنمای خوبی باشه.»