بریده‌های کتاب fatemeh labbafi

انسان در وهله نخست هرگز خوشبخت و شاد نیست اما کل عمرش را در تلاش برای دستیابی به چیزی سپری می کند که به تصور خودش او را شاد خواهد کرد. او به ندرت به هدفش می رسد و وقتی به آن می رسد نتیجه اش یاس و دلسردی محض است . فرجام کار انسان اغلب فلاکت و غرق شدن کشتی است و در نهایت بدون دکل و بادبان به ساحل می رسد و آنگاه هیچ فرقی نمی کند که شاد بوده یا درمانده!

بگذارید تنها بماند ،او نخواهد مرد . زمان سپری خواهد شد و در پی خود کسانی را پدید خواهد آورد که می دانند چطور او را ارج نهند.

اگر کتابها نبودند ، مدتها پیش در یاس فرو افتاده بودم .

همه ما محکومیم به یک زندگی آکنده از بدبختی های لاعلاج ، به تعبیر شوپنهاور همه ما انسان های رنجیده ایم و به مدارا و عشق کسانی احتیاج داریم که در زندگی سر و کارمان به آنها می افتد.

افلاطون می گفت: عشق درون کسی است که عاشق است نه کسی که معشوق است.

زنان زیبای میان تهی: یک زن بسیار زیبا به قدری به خاطر ظاهرش مورد توجه قرار می گیرد و تحسین می شود که از تعالی بخشیدن به ساید بخش های وجودی اش باز می ماند.

شوپنهاور گفته:" یک زن بسیار زیبا مثل یک مرد بسیار باهوش محکوم به زندگی در تنهایی است. او گفته دیگران به خاطر حسرت و انزجار از افراد بهتر از خودشان کور می شوند. برای همین آن زن ها و مردها هیچ دوست صمیمی ای از میان هم جنسان خود ندارند."

می دانید چرا ما اینقدر دلتنگ روزهای طلایی کودکی هستیم؟ نیچه به ما می گوید به این دلیل است که ایام کودکی روزهای بی خیالی بودند، روزهایی قبل از اینکه بار خاطرات دردناک برما سنگینی کند.

سقراط: برای اینکه یاد بگیری درست زندگی کنی اول باید یاد بگیری درست بمیری . سنکا: هیچ انسانی از طعم راستین زندگی لذت نمی برد مگر کسی که میخواهد و اماده است تا از آن بگذرد.

شوپنهاور: انسان برای انسانی غیر از خود ، گرگ است .

شوپنهاور: کمی دوستی و صمیمیت ، حقه سوار کردن بر سر مردم را ممکن می سازد. همانطور که اگر بخواهیم از موم استفاده کنیم باید به آن حرارت بدهیم.