بریده‌های کتاب فاطمه افضلی

سرنوشت گاهی ما را می‌رساند به جاهایی که در آن با ضعف‌های‌مان مواجه می‌شویم و البته گاهی همان جاست که با آن‌ها کنار می‌آییم.

بچه‌ها شبیه چتر نجات‌اند وقتی که داری در تنهایی سقوط می‌کنی، در بی‌هدفی، در ناامیدی، در نابودی.

🪴 «بچه‌ها اجازه نمی‌دهند رنج‌ها ماندگار شوند، می‌توانند آن را دور بزنند و از آن عبور کنند. آن‌ها معمولا بیش از آن‌چه ما تصور می‌کنیم سرسخت‌اند، تا زمانی که عاقبت از ما یاد می‌گیرند غیر از قوی بودن گزینه‌های دیگری هم هست و دردها می‌توانند ما را به جای صبور کردن بی‌رحم کنند.»

«بچه‌ها با صدای بلند زندگی می‌کنند و می‌دانند مسئله‌ی اصلی در زندگی لذت بردن از آن است؛ مثل گنجشک‌ها که هر صبح جوری آواز می‌خوانند انگار نخستین و آخرین صبحی است که می‌بینند.»

بچه‌ها در زمان حال زندگی می‌کنند، گذشته برایشان فراموش‌شده است و آینده آن‌قدر دور که انگار قرار نیست هیچ‌وقت برسد، و مگر واقعیت چیزی جز این است؟ در عوض، ما آدم‌بزرگ‌ها معمولا چیزی از حال نمی‌فهمیم؛ یا حسرت گذشته را می‌خوریم یا منتظریم آینده برسد و برک بهتری رو کند.

شاید نوشتن تنها کاری باشد که از رنج‌ها، وحشت‌ها و شکست‌های ما تغذیه می‌کند و بزرگ می‌شود و حتی دردهای‌مان را شفا می‌دهد.

آدمیزاد می‌تواند به هر چیزی هرچند سخت عادت کند.

رنج اصلی همین است که آدم بیشتر می‌خواهد. از هرچیزی بیشترش را می‌خواهد. و این، همگانی‌ترین رنج جهان است.

«آدم‌ها کسانی‌اند که تعریف آدم بودن را به آنچه هستند، تقلیل داده‌اند. من نمی‌خواهم مثل آن‌ها باشم.» بهارنارنج در ایتا: 🔰@baahaarnaranj ‌‌

«آدم‌ها به اصطلاح همان کسانی‌اند که زندگیِ این چندروزهٔ دنیا را جدّی گرفته‌اند و برای آن می‌جنگند. خوشا به حالشان! دردِ فهم نمی‌کشند، رنجِ بلوغِ فکر نمی‌فهمند، و غم و شادی‌شان در دایرهٔ تنگِ داشتن‌ها و نداشتن‌ها تعریف می‌شود.» بهارنارنج در ایتا: 🔰@baahaarnaranj ‌‌

«من خسته بودم از مردمانی که درکشان به چشم‌شان، و فهمشان و قضاوتشان به گشادیِ جیبشان بود.» بهارنارنج در ایتا: 🔰@baahaarnaranj ‌‌