بریده‌های کتاب الهام شعیبی

سکوت مرگ می‌گوید، بدرود. سکوت گمشده می‌گوید، مرا پیدا کن.

—دنبال چه می‌گردی؟ —خودم.

آدم تا داستان نخواند، معنی زندگی را نمی‌فهمد.

اگر می‌خواهی بفهمی که کتاب در اصل نوشته چه کسی است، پانویس‌هایش را بخوان...

گفت: دنیا پوچ و بی‌ارزش است، هیچ ارزشی ندارد. گفتم: حرف‌های خوب بزن، دنیا بی‌ارزش نیست فقط انسانی زندگی کردن خیلی سخت است.

چیزهای قشنگ تکرار نمی‌شوند

دارم رفته رفته به آدمی تبدیل می‌شوم که به فکر کردن فکر می‌کند. حالا فکر کردن برای من عادت شده، هدف شده. همه اش دلم می‌خواهد که بنشینم و فکر کنم، مهم نیست دستانم به چه کاری مشغولند.

وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیشتر احساس تنهایی می‌کند، چون نمی‌تواند به هیچکس جز همان آدم بگوید که چه احساسی دارد.

احساس می‌کردم وقتی آدم تنها می‌شود، تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می‌زند. احساس می‌کند آنقدر از دیگران دور شده است که دیگر هیچ وقت نمی‌تواند به آنها نزدیک شود. می‌بیند میان این همه آدم تنهاست، یعنی هیچکس را ندارد.

عشق را باید با تمام گستردگی‌اش پذیرفت، تنها در جسم نمی‌توان پیدایش کرد بلکه در جسم و روح و هوا. در آینه، در خواب، نفس کشیدن‌ها ه انگار به ریه می‌رود و آدم مدام احساس می‌کند که دارد بزرگ می‌شود.

با دو دسته آدم نمیشود بحث کرد: یکی با سواد یکی بی سواد

—باور کن آیدا، وقتی چشم هات بسته بود مثل فرشته ای بودی که چشم هاش بسته است. —حالا چی؟! —حالا هم مثل فرشته ای هستی که چشم هاش باز است. آیدا خندید(:

شانس چیز ترسناکی است، اینطور نیست؟

هیچ وقت یکی را با همه وجودت دوست نداشته باش! یک تکه از خودت را نگه دار، برای روزهایی که هیچکس را به جز خودت نداری... هاروکی موراکامی

خاطرات، درون شما را گرم می‌کند اما همچنین می‌تواند شما را نابود کند

فکر کردن بی هدف و بی‌فایده بدتر از این است که اصلاً فکر نکنی!

فاصله چیزی را حل نمی‌کند

شادی همانند یک تمثیل است ولی غم، داستانی است

بستن چشم‌هایتان و گرفتن گوش‌هایتان زمان را متوقف نمی‌کند