بریده‌های کتاب دیانا

فکر کرد چه حسی دارد آدم یک نفر را کنارش داشته باشد که با او همدلی کند، کسی که واقعاً به او اهمیت دهد – فقط دستش را محکم بگیرد، همین – کسی که بگوید "می‌دانم وحشتناک است. شجاع باش. حالت به‌زودی بهتر می‌شود."

عادلانه نبود او بمیرد درحالی‌که اصلا زندگی نکرده بود. در آن ساعت‌های تاریکی شب، عصیان در روح او شعله‌ور می‌شد، نه به این علت که آینده ای نداشت، بلکه به این دلیل که گذشته‌ای نداشت.

تنها چیزی که والنسی درباره‌ی اتاقش دوست داشت این بود که شب‌ها می‌توانست آنجا تنها باشد تا اگر دلش خواست گریه کند.

جنگ تمام شده بود، ولی برای فقیر بیچاره‌ها جنگ هیچ‌وقت تمام نمی‌شود. فقط بی‌سروصداتر است، همین.

خیال‌باف‌ها هم یک‌جورهایی خواب‌گردند. انگار میان سایه‌روشن‌ها راه می‌روند. روحشان کاغذی‌است: اگر در معرض تابش خورشید قرار گیرد، بی‌درنگ می‌سوزد.

پریِ نه مهربان و نه بدجنسی هنگام تولد روی گهواره‌اش خم شده و سرشت عدم حضور را به او بخشیده: تو همیشه در خواب و خیال‌هایت پرسه خواهی زد، آنا. فکرت و نگاهت، همواره در جایی دورتر از عالم واقعیت سیر می‌کند.

وقتی آن‌هایی که دوستتان دارند خوابند، هیچ خطری تهدیدتان نمی‌کند. اگر آن‌ها خوابیده‌اند دلیل بر این است که مطمئن شده‌اند هیچ حادثه‌ی ترسناکی در کمینتان نیست.

همیشه نقاط قوت می‌توانند بزرگ‌ترین نقاط ضعف باشند و نقاط ضعف نیز می‌توانند تبدیل به نقاط قوت شوند.

وقتی کسی را از دست می‌دهی، دلت برای عجیب‌ترین عادت‌هایش تنگ می‌شود، برای کوچک‌ترین ویژگی‌هایش، برای لبخندش، برای غلت زدنش توی خواب، حتی برای رنگ زدن دیوار‌های خانه به‌خاطر او.

"حالت چطوره؟" بی مصرف‌ترین عبارت دو کلمه‌ای در دنیای ارتباطات. هیچ‌کدام از کسانی که این را می‌پرسند نمی‌خواهند جوابش را بدانند و هیچ‌کدام از کسانی که جوابش را می‌دهند حقیقت را نمی‌گویند.