بریده‌های کتاب آریا ابراهیمی

آدمیزاد باید بگوید آب، و بخورد. بگوید نفس، و بکشد. وگرنه مرده است.

مردم پشت سر خدا هم حرف می‌زنند.

آدم همیشه تصور های اغراق‌آمیزی راجع به چیزهایی دارد که چیزی درباره‌شان نمی‌داند.

حتی وقتی در جایگاه متهم هستی، باز برایت جالب است که دیگران راجع به تو حرف بزنند‌.

همه‌ی آدم های معمولی گاهی آرزو می‌کنند که کاش کسی که دوستش دارند می‌مرد.

چه طور روزها می‌توانند در آنِ واحد هم کوتاه باشند هم طولانی. بی تردید طولانی برای گذراندن، اما آن‌قدر کشدار که دست آخر با هم قاطی می‌شوند.

آدم دست آخر به همه‌چیز عادت می‌کند.

آدم‌ها هیچ وقت نمی‌توانند زندگی‌شان را عوض کنند، هر زندگی‌ حسن خودش را دارد.

مامان بی‌خدا نبود، اما در طول زندگی‌اش اعتنایی هم به دین و مذهب نداشت.

آدم یه مادر که بيش‌تر نداره.

آدم همیشه تصور می‌کند که در مقابل ناخوشی استقامت خواهد کرد و بستری نمی‌شود

چه شغلی را انتخاب کرده‌ام! دردسرهایی که بدتر از معاشرت با پدر و مادرم است!

همه‌ی ما از سرگذشت خودمان راضی نیستیم، زندگی را خسته کننده و تکراری می‌بینیم!

یک‌باره با تلالوهای غروب خورشید، این چنین ثروتمند شده و همین پرتوها قلبش را گرم و میزبان هوس‌هایش ساخته است.

چنین رویاپردازی‌هایی خوب هم هست! شاید هم خوب نباشد، مخصوصا اگر چیز دیگری برای فکر کردن به غیر از رویاپردازی داشته باشی.

چه چیزی باعث این آتش و اندوه در چشمان پریشان او شده است؟ چه چیزی به گونه های او پاشیده و آن ها را کم‌رنگ ساخته است؟ چه چیزی این‌قدر سریع، توان زندگی و زیبایی او را از بین برده؟

همین موضوع مرا به یاد دخترانی که بیماری سل دارند می‌اندازد، گاهی با ترحم و دلسوزی او را نگاه می‌کنید، گاهی با عشق، اما ناگهان متوجه زیبایی زیبایی غیرقابل توصیف و متحیر کننده‌اش می‌شوید.

حاضر بودم با هر کالسکه ای که می‌شود، فقط بروم، با هر فرد متین و باوقاری بروم.

متوجه شدم که گل‌ها برای آوردن خوشی به خانه‌های اندوهگین خریداری نمی‌شوند...

گویی همگان مرا فراموش و رها کرده بودند. البته که باید مشخص شود منظورم از "همگان" دقیقا چه کسانی هستند.