بریده‌های کتاب Atabak_P

فهمیدن این که زندگی خیلی بیشتر از آن چیزی است که به چشم میبینیم، آشکارا سودمند است.غالبا تا نبینید، باور نمی کنید.

آنچه اهمیت دارد با عشق خود را به دیگری رساندن و یاری دادن است، نه نتیجه کار. خود را با عشق به دیگران برسانید. این تنها کاری است که باید انجام دهید. یکدیگر را دوست بدارید. نتیجه دوست داشتن یکدیگر و رسیدن به یکدیگر آن نتیجه‌ای نیست که دلتان می‌خواهد یعنی منتفع شدن (بهره بردن) جسم. شما باید دل انسان‌ها را شفا ببخشید.

معیار یک رابطه زمان نیست، درسی است که در طی آن آموخته شده است.

به وسیله دانش به خدا می رسیم و آنگاه آرام می گیریم تا به دیگران بیاموزیم و کمک کنیم. دانش فقط در ذهنهایی می تواند جریان یابد که باز باشند.

انسان هر چه بکارد، همان را درو خواهد کرد. این مفهوم کلمه به کلمه و به طور کامل در تمام مذاهب بیان شده است. این خرد باستانی است. ما نسبت به خودمان و دیگران، و جامعه و کره زمین مسئولیم.

خود را میتوان درمان کرد. تفاهم درمان است. عشق درمان نهایی است. ... جهت به سمت داخل است. دیر یا زود مسیر درون باید به تنهایی پیموده شود، هرچند که در واقع هرگز تنها نیستید.

عشق پاسخ نهایی است. عشق یک نیروی خیالی نیست، بلکه یک انرژی واقعی یا طیفی از همه نیروهاست که شما می‌توانید در وجود خودتان ایجاد و حفظ کنید. فقط دوست بدارید و مهربان باشید‌. به این طریق کم کم خدا را در وجودتان لمس خواهید کرد. عشق را احساس کنید. عشقتان را ابراز کنید.

در طول قرنها چه کم آموخته ایم. چه رنجها باید بکشیم تا دوباره عشق را به یاد آوریم.

وقتی دست از فرو رفتن در گذشته و آنچه رخ داده است برداشتید و نگرانی درباره آنچه ممکن است هرگز اتفاق نیفتد را کنار گذاشتید، آن موقع در لحظه حاضر خواهید بود. آن موقع است که تجربه لذت از زندگی را آغاز خواهید کرد.

بسیاری از هراس‌های ما ریشه در گذشته دارند، نه در آینده غالبا آن چیزهایی که ما را می‌ترسانند در کودکی یا در زندگی‌های گذشته اتفاق افتاده و تمام شده است. چون آنها را فراموش کردیم یا در ابهام به یاد می‌آوریم می‌ترسیم که این اتفاقات آزار دهنده در آینده تحقق پیدا کنند.

یادگرفتن از گذشته مهم است، نه نشخوار کردن و عذاب وجدان از آن.

آن چه را که چشمانت به تو می گویند باور نکن. تمام آن چه نشانت می دهند محدودیت است و بس. عمیق بنگر، یافته ها و دانسته هایت را از نو بشناس. آن زمان است که راه پرواز را می یابی.

پرواز در اندیشه ها می تواند به اندازه پرواز در باد حقیقی و واقعی باشد‌.

هدف اصلی زندگی دست یافتن به کمال(رشد فردی،آزادی از محدودیت ها ، رسیدن به بالاترین توانمندی در وجود خود) و به کار بستن آن است. ما دنیای بعدی مان را بر اساس آنچه در این دنیا می آموزیم انتخاب می کنیم. اگر اینجا چیزی نیاموزیم، جهان بعدی مان نیز مانند دنیای کنونی پوچ و تهی خواهد بود همان محدودیت ها و دشواری هایی که باید بر آن غلبه کرد.

ما پایانی را که دوست داریم می نویسیم و سپس زندگی که ما را به آنجا ببرد خلق می کنیم، یا درنهایت داستان فرد دیگری را زندگی می کنیم، و پایانی خواهیم داشت که در مقایسه با پایان خودمان بسیار کمرنگ است... واقعا همین اندازه ساده است.

دنبال کردن دیگران از تفکر در مورد علت انجام کاری که می کنند، آسان تر است.و این کار مسلما از تغییر آسان تر است.

بیشتر کار کردن اهمیتی ندارد. هوشمندانه تر کار کردن مهم است، بنابراین همیشه بیشترین نتیجه از کمترین میزان تلاش به دست می آید.

وقتی از این دنیا بروم چیزی که یاد گرفته‌ام دیگر به دردم نمی‌خورد، ولی اگر آن را با کسی دیگری در میان بگذارم، مادامی که زنده هستند می‌توانند باز هم به آنها کمک کند. و اگر آنها هم آن را با دیگران شریک شوند، چه کسی می‌داند، شاید برای مدت زیادی پس از مرگ من باقی بماند.

بخش ارتباط مهم است. مردم دوست دارند با افرادی که دوستشان دارند کار کنند. اگر ما فقط مثل یک فرد معمولی از یک شرکت دیگر تماس می گرفتیم، متمایز نمی شدیم. و اگر متمایز نمی شدیم، به آسانی جایمان را می گرفتند.

کلمات چیزهای قدرتمندی هستند که از ما پشتیبانی می کنند یا مانع آن می شوند. اگر غالبا از کلمات یکسانی استفاده کنیم، حتی ذهنمان هم باور میکند که این کلمات حقیقی هستند. چرا از کلمات مثبت بجای کلمات متوسط یا حتی بدتر از آن، منفی استفاده نکنیم.