بریده‌های کتاب Asal

گفتم: غم! غمگین می‌شوم! اما این غم شبیه غمگین شدن برای خودم نیست، بلکه بیشتر شبیه غمگین بودن برای فرد دیگری است. به دختر جوان در عکس نگاه می‌کنم و از خودم می‌پرسم که به راستی چه بر سرش آمد؟ آیا دختری را که در عکس می‌بینم دوست دارم؟ دقیقه‌ای به این سوال فکر کردم و سرانجام گفتم: نمیدانم، چون اصلا این دختر را نمی‌شناسم.

من بارها سعی کردن سرخوردگی و خشمم را در همان لفافه‌ی عشق پنهان کنم، اما دیگر چیزی از آن همه عشق نمانده بود.

خدای من، یک دقیقه‌ی تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟

به خود می‌آید و با تعجب می‌بیند که شامش را هم خورده و خود خبر ندارد. اتاقش تاریک است و جانش خالی و دلش افسرده. دنیای خیال در اطرافش بی صدا فرو ریخته و ناپدید شده است، و اثری از آن باقی نیست. مثل خواب، طوری که روحش خبر ندارد که چه خوابی بوده.

فردا، فردا، همه‌چیز تمام خواهد شد.

بله بدبخت! او شما را دوست داشت. من میتوانم این راز را برای شما فاش کنم، چون شما مرده‌اید....

گفت: دلتان سنگ شده! نه فقط از زندگی روی گردانیده‌اید، نه فقط به مصالح خود و جامعه‌تان بی اعتنا شده‌اید، نه فقط وظایف خود در مقاوم شهروند و در قبال رفقای خود انکار کرده‌اید و دیگر جز برد در بازی هدفی ندارید، بلکه حتی به خاطرات خود پشت کرده‌اید........ . . تا ده سال دیگر هم این‌جا خواهید ماند. حاضرم شرط ببندم که اگر زنده باشن این حرف را ده سال دیگر به یادتان بیاورم، همین جا ، روی همین نیمکت.

من حالا چه هستم؟ هیچ! صفر! چه خواهم شد؟ فردا ممکن است باز از میان مردگان برخیزم و زندگی نویی شروع کنم. و "انسان" را، تاهنوز کاملا در من تباه نشده، کشف کنم.

می‌گویید بی‌فایده؟ ولی لذت همیشه مفید است و قدرت مطلق و بی حد، ولو بر یک مگس، برای خود لذتی دارد. انسان طبعا خودکامه است و از رنج دادن دیگری خوشش می‌آید. شما مخصوصا خیلی دوست دارید رنج بدهید.

اگر روزی شما را بکشم ناچار باید خودکشی هم بکنم. ولی سعی خواهم کرد که هرچه دیرتر خودکشی کنم تا بار عذاب تاب‌ربای هجران را هرچه طولانی‌تر احساس کنم.

(( توجه داشته باشید که من برای آن صبحت از بندگی نمی‌کنم که دوست دارم بنده‌ی شما باشم، من از واقعیتی حرف می‌زنم که از اختیارم بیرون است)).