بریده‌های کتاب ARMAN

رنگ به رخ ندارم، تکه تکه های قلبم توی دستم است..

آتشی بزرگ از امید های کشته شده درونم زبانه میکشد

هراسی که با دست های خالی ام خلق کرده ام رهایم نمیکند..

توی استخری از خاطرات شیرجه میزنم، خاطراتی که انگار هرگز تا ابد نمیتوانم فراموش کنم.

امید مرا در آغوش میکشد، میان بازوانش نگه میدارد، اشک هایم را پاک میکند و میگوید: امروز و فردا و روز های بعد خوب خواهد بود.. و من چنان وهم زده ام که به خودم جرات میدهم باور کنم..

دست هایم را دور بودن احتمال دست هایش توی دستم حلقه میکنم و راحت تر از همیشه به خواب میروم..

زندگی سرد و غم انگیزه، گاهی باید یاد بگیری چه طور اول شلیک کنی..

قلب خون چکانم سینه ام را آغشته کرده است.. به پایین نگاه میکنم، نمیفهمم چرا هیچ خونی روی پیراهنم نیست، چرا درد قلبم این قدر واقعی است..

دست دراز میکنم تا آسمان را لمس کنم، انگار امیدوارم به خاطر بسپاردم. باد خودش را در آعوشم جای میدهد و روی پوستم لبخند میزند

دلم میخواهد اشک هایم را در سطل ندامت پنهان کنم..

با چنان دقتی چشم هایم را میکاود که یک لحظه خلع سلاح میشوم

من و تو، با هم؟ هیچی جلودارمون نیست..

من زندگی ام را لا به لای صفحات کتاب ها سپری کرده ام.

دردی که بارها فرو بلعیده ام وجودم را میشکافد، و به هق هقی می افتم که دیگر نمیتوانم در خودم سرکوب کنم. غرور و متانتم توی اشک هایم حل میشود. درد و رنج یک هفته ی گذشته وجودم را پاره میکند.. دیگر نمیتوانم نفس بکشم...

امیدوارم برای مبارزه خیلی دیر نشده باشد..

وقتی هیچ کس مایل نیست دست کمک به سویت دراز کند، غلبه بر جاذبه تقریبا غیر ممکن است..

خاطراتم اجازه نخواهد داد از او متنفر باشم..

غم، مرا میان لایه هایش دفن میکند..

کسی یادم نداد چطور دچارش نشوم..

هزاران برگ از شاخه های مختلف در باد غوطه میخورند و با امید واهی پرواز، بال بال میزنند. تندباد بال های پژمرده شان را میگیرد تا وادارشان کند سر خم کنند، فراموش شوند و به حال خود رها شوند تا زیر پای سرباز هایی که درست همین پایین هستند، لگدمال شوند