بریده‌های کتاب طلوع

خوشا نماز و نیاز کسی که از سر درد به آب دیده و خون جگر طهارت کرد دلم زحلقه زلفش به جان خرید آشوب چه سود دید ندانم که این تجارت کرد

چو بر رویِ زمین باشی، توانایی غنیمت دان که دوران، ناتوانی‌ها بسی زیرِ زمین دارد بلاگردانِ جان و تن، دعایِ مُسْتْمَنْدان است که بیند خِیْر از آن خَرْمَن که نَنْگ از خوشه‌چین دارد؟ صبا از عشقِ من رمزی، بگو با آن شهِ خوبان که صد جمشید و کیخسرو، غلامِ کم‌ترین دارد و گر گوید نمی‌خواهم، چو حافظ، عاشِقِ مُفْلِس بگوییدش که سلطانی، گدایی هم‌نشین دارد

هر آن که جانبِ اهلِ خدا نگه دارد خُداش در همه حال از بلا نگه دارد حدیثِ دوست نگویم مگر به حضرتِ دوست که آشنا، سخنِ آشنا نگه دارد دلا مَعاش چنان کن که گر بلغزد پای فرشته‌ات به دو دستِ دعا نگه دارد گَرَت هواست که معشوق نَگْسَلد پیمان نگاه دار سرِ رشته تا نگه دارد صبا بر آن سرِ زلف ار دلِ مرا بینی ز رویِ لطف بگویش که جا نگه دارد چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت؟ ز دستِ بنده چه خیزد؟ خدا نگه دارد سر و زر و دل و جانم فدایِ آن یاری که حقِّ صحبتِ مهر و وفا نگه دارد غبارِ راهگذارت کجاست تا حافظ به یادگار نسیمِ صبا نگه دارد

سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ که نه خاطر تماشا نه هوای باغ دارد

صوفیان جمله حریفند و نظر باز ولی زین میان حافظ دل سوخته بدنام افتاد

الهی، لذت ترک لذت را در کامم لذیذتر گردان!

الهی، آنچه از کلام تو نیوشیدم در خروشم، و آنچه از جام تو نوشیدم در جوشم، با این همه جوش و خروشم خاموشم، به امید آن که دم به دم نیوشم و نوشم.

الهی، اگر من بنده نیستم، تو که مولای من هستی! الهی، اگر بهشت شیرین است، بهشت آفرین شیرین تر است. الهی، گاه گاهی می نمایی و می رُبایی، نمودنت چه دلنشین است و ربودنت چه شیرین

الهی، شکرت که دوستانت را دوست دارم و دشمنانت را دشمن. الهی، شکرت که از دوستانِ دشمنانت و از دشمنانِ دوستانت نیستم. الهی، نمی گویم که از دوستانم، ولی شکر که از دشمنان نیستم.

الهی، کتابدار و کتابخوان و کتابدان بسیارند؛ خنک آن که خود کتاب است و کتاب آر.

الهی، در شگفتم از آن که کوه را می شکافد تا به معدن جواهر دست یابد و خویش را نمی کاود تا به مخزن حقایق برسد. الهی، شکرت که بنده ی آزادم. الهی، نمی گویم که ظالم نیستم ولی شکر که از عمّال ظلمه نشدم.